Francesca Lago - Mirrors Against The Sun

T3 Records

De Italiaanse Francesca Lago gaat al mee van midden jaren negentig, maar toch zal ze hier weinig of geen belletjes doen rinkelen. Haar derde album rijpte in het geheim, maar mag haar gerust uit de obscuriteit leiden.

Haar eerste album bracht Francesca Lago al uit in 1995, toen als lid van de garagepunkband The Wrongside. Twee jaar later volgde een eerste soloplaat, maar daarna verdween ze lange tijd van de radar. Dat veranderde in 2009 met ‘Siberian Dream Map’, een plaat die vier jaar later nog eens in Duitsland werd uitgebracht via T3 Records.

Datzelfde label bevestigt nu het vertrouwen in de Italiaanse, enigmatische zangeres waarover zelfs na al die jaren weinig of niets te vinden is; behalve dan dat ze maar mondjesmaat platen uitbrengt en geboren is in Milaan uit ouders van verschillende nationaliteiten. Maar met ‘Mirrors Against The Sun’ leverde ze een verrassend mooi album af.

Samen met haar vaste, muizkale partner, de cellist Zeno Gabaglio, Leziero Rescigno (drums, synth, piano) en Alessandro Gabini (bas en gitaar) doopt ze haar sound onder in late eighties-new wave en laat ze zich beïnvloeden door bands als Stereolab, The Van Pelt en The Sea and Cake. Live gaat Gabaglio niet mee. Dan houdt Daniela Savoldi de cello tussen de knieën.

De plaat start met het dromerige en tegelijk gespierde Where Do We Go. De song klinkt daarmee wat als de stem van Lago, die tegelijk vol en rijp is, maar toch ook meisjesachtig blijft; zeker in de fellere nummers als het betoverende Odd One Out en het rockerige Modular C. Ook in Greedy schakelt ze moeiteloos over van donker grommen naar de hogere registers.

Klinkt ze soms als een dreigende tovenares, dan slaagt Lago er evengoed in om ragfijne, dromerige en onschuldige liedjes te brengen als de ontroerende pianoballade DNA waarin ze de regengeest volgt en de cello haar vergezelt, diep het kreupelhout van haar ziel in.

Nog zo’n parel is Desert waarin je echo’s van Alison Statton (Young Marble Giants) en Kristin Hersh opvangt. Niet moeilijk dat het één van onze favorieten op de plaat is, met die naïeve en mystiek klinkende tekst en de zachte, metaalachtige gitaar vol echo.

Lago maakt dan misschien maar zelden platen, ze doet het wel met heel veel oor voor detail en elegantie. ‘Mirrors Against The Sun’ was voor ons alvast een heel aangename kennismaking.