Frank Bretschneider - Komet

Shitkatapult

Een paar jaar geleden consumeerden we nog minimale elektronica alsof we figuranten waren in een jaren-zestig-science-fictionfilm. De clicks & cuts-rage is ondertussen al weer even voorbijgewaaid, maar de sterkhouders blijven koppig hun ding doen. En zie, daar is Frank Bretschneider, koning der geluidsexperimenten en abstracte elektronica. Al lijkt hij met ‘Komet’ meer zijn eigen versie van “club music” te willen ontwikkelen.

Daarom koos hij waarschijnlijk voor het Shitkatapult-label dat, gerund door elektro-hooligan T.Raumschmiere en emo-technoman Apparat, open staat voor een zeer brede waaier aan elektronische clubmuziek, zolang het maar buiten de lijntjes kleurt. En dat laatste kan Bretschneider goed want hoewel de meeste nummers op ‘Komet’ van een repetitieve 4/4-beat voorzien worden, hebben wij geen poot verzet tijdens het luisteren.

Misschien even, op Subharchored Waves, dat een diepe en warme groove in zich heeft en je poogt vooruit te stuwen met een heerlijk doordringende sound. De rest van ‘Komet’ klinkt redelijk kil, abstract en futuristisch. Dat Bretschneider als kind al graag keek naar Tsjechische films als 'Ikari XB-1', die er een geweldige soundtrack op na houdt voor een film uit 1963, wordt ook snel duidelijk op ‘Komet’. Met zin voor detail stoffeert hij zijn muziek met bliepjes en verder ondefinieerbare geluiden.

Spijtig genoeg is het niet altijd even boeiend. Urania springt nog uit de band en laat ruimteschepen in plaats van stroboscopen voor onze ogen flitsen. Het grijpt terug naar de vooruitstrevende technosound uit de jaren tachtig, maar dan in een iets gestriptere versie. Als laatste geeft Twisted In The Wind er nog een stevige draai aan. De ondergrond beweegt schokkerig en bedreigend terwijl overal lichtjes aan en uit flitsen en machines onheilspellend piepen. Een nummer dat aan je kleren blijft plakken tot op het einde.

Maar verder leest dit album niet echt als een spannend zwart-wit ruimteverhaal. Frank Bretschneider heeft zin voor detail en hij weet ongetwijfeld hoe je een technoalbum in elkaar steekt. Als hij dat had gewild, dan had hij dat wel gedaan. ‘Komet’ is dan ook eerder voer voor audiofielen en elektronicafreaks, meer dan voor clubbers en technoheads. Maar hadden we iets anders moeten verwachten van de mede-oprichter van een van de meest experimentele Duitse elektronicalabels als Raster-Noton? We denken van niet.