Frank Vander Linden - Frank Vander Linden

No Circus

In het verleden kwam Frank Vander Linden al eens ‘Solo Bij U Thuis’, maar de volgende maanden doet hij het in een keur van zalen in zowat heel het Vlaamse land. En het materiaal daarvoor is onder andere afkomstig van zijn nieuwe solo-cd, die enkel zijn naam draagt. 'Al de rest is ballast', zoals hij het zelf bezingt in Overdag.

Voor wie het niet zou weten, al lijkt ons dat onwaarschijnlijk: voor hij aan dit project begon vulde Frank Vander Linden zijn dagen vooral met De Mens. En dat zal ook niet meteen veranderen. Zo was zijn eerste solowerk – ‘Frank Vander Linden Solo Bij U Thuis’ of ook wel ‘Patti Blues’ – een tussendoortje en dateert het intussen al van 1994.

Maar dit album overstijgt dat tussendoortje-predicaat. Het is immers een plaat waarop Vander Linden laat zien niet alleen een begenadigd tekstschrijver, maar ook een meer dan behoorlijk gitarist te zijn. Er zit voorwaar zelfs een louter op zijn akoestische gitaar gespeeld nummer tussen: Stomme Machines.

Hoewel alle nummers op akoestische gitaar worden gespeeld, is er toch ruimte gelaten voor piano, drums en mondharmonica. Daarvoor werd de hulp ingeroepen van oude bekenden David Poltrock (van Savalas) en Dirk Jans (drummer van De Mens). De instrumenten treden nergens op de voorgrond, maar dragen toch steeds hun steentje bij in nummers als In De Walszaal (piano) en De Klokken (drums).

Nummers als Nachtwaker sluiten aan bij de heropleving van de folk dezer dagen. De eenvoud van dit nummer is verfrissend. Het klinkt tijdloos zonder belegen te zijn. Uiteraard is de stem van Vander Linden uit duizenden te herkennen. Maar toch is er een verschil met wat hij schrijft voor De Mens.

Dat kan echer niet van alle nummers gezegd worden. Een song als Ben Je Een Autodief Of Breng Je Mij Naar Huis? zou zo op de volgende plaat van zijn groep passen.

Dat Vander Linden de controverse niet uit de weg gaat, blijkt dan weer uit Hoofddoek. Dergelijke teksten zijn zijn handelsmerk. De referenties naar religie zijn zo subtiel en onderhuids dat je ze haast niet opmerkt. En toch zijn ze onmiskenbaar. Op tekstueel vlak blijft Vander Linden dan ook een van onze favoriete muzikanten.

Verder betoog is volkomen overbodig. De stem van De Mens heeft met zijn gelijknamige cd een mooi werkstuk afgeleverd dat winterse kwaliteiten heeft en uitnodigt tot luisteren. Uiteraard ontbreekt de energie van zijn groepsplaten, maar dit is zo ontwapenend dat ook deze plaat moeiteloos de volgende veertien jaar zal overleven.