Frankie & The Heartstrings - Decency

Wichita Records

Daar zit je dan; met die nieuwe plaat van Frankie & The Heartstrings. Niet echt een hoogvlieger, maar ook  opnieuw geen slechte plaat. Net zoals de twee vorige eigenlijk.

Misschien hebben we ‘The Days Run Away’ wel onrecht aangedaan. Want als we die plaat nu nog eens bovenhalen – toegegeven, na heel lange tijd – kunnen we ons daar wel mee amuseren. Niet de hele plaat lang misschien, maar toch. En datzelfde gevoel hebben wij bij dit ‘Decency’.

Engelser dan dit ga je waarschijnlijk niet meer vinden. En die referenties naar Dexy’s Midnight Runners zijn hier misschien nog duidelijker aanwezig. Er was altijd al die stem van zanger Frankie Francis, die aan die van Kevin Rowland en misschien ook wel aan die van Paul Smith (van Maxïmo Park, nog zo’n op en top Engelse band) deed denken. En er is dat schichtige gitaarspel, dat zo typisch is voor een aantal Britse bands.

Er zijn trouwens ook nogal wat wijzigingen doorgevoerd in de band. Gitarist Mick Ross werd vervangen door voormalige Futurehead Ross Millard en Michael Matthews van Sky Larkin nam de plaats van bassist Steven Dennis in. Maar intrinsiek is er weinig gewijzigd. Wel zijn de blazers in twee van de nummers (Think Yourself Lucky, Money) erg prominent aanwezig, waarmee we opnieuw bij Dexy’s aanbelanden.

En dat staat hen prima. Want Money luistert prima weg, met de dubbele gitaarlijn, die door het nummer wriemelt, de baslijn die, naargelang het nummer dat vraagt, meer naar voor of naar achter werd gemixt.

Net als op ‘The Days Run Away’ werd er ook voor de nodige afwisseling gezorgd. Het ingetogen Hate Me Like You Used To steekt mooi af tegen de vrolijke Britpop van Berlin Calls. En continuïteit is er ook. Want afsluiter Knife In The Back klinkt door in de intro Peterborough Dogs. Een bekend recept, misschien, maar toch altijd aangenaam. Bovendien bewijzen ze met het titelnummer nog steeds puike gitaarrock te kunnen maken. Opnieuw de lijn doorgetrokken dus.

Zo is ‘Decency’ best een goede plaat, met typisch Britse poprock, met eigen accenten, die verwijzen naar de geschiedenis van de Britpop en die helemaal geen oneer aandoen. Misschien niet onvergetelijk, maar best een draai waard.