Frankie And The Heartstrings - The Days Run Away

Pop Sex Ltd

Van de hype waarvan sprake ten tijde van debuut ‘Hunger’ is maar weinig meer over. En voor de rest maakte Frankie & The Heartstrings met deze ‘The Days Run Away’ een doorsneeplaatje. En dat scherpt de honger naar meer natuurlijk ook niet echt aan.

Nochtans trokken ze met Bernard Butler (Suede) opnieuw een meer dan degelijk producer over de streep. Uiteindelijk is het dus niet alleen de productie waar het om draait. Het gaat hem in de eerste plaats om de songs. Dat is waar het schoentje hier knelt.

Beginnen doet de plaat nochtans met veel energie en een degelijk nummer. I Still Follow You jaagt je op, aanvankelijk met de gitaar iets meer op de achtergrond ten voordele van bas en drums, maar als die dan losbarst, is de track helemaal vertrokken. En een goede opener is natuurlijk heel erg belangrijk.

Maar dan moet je het ook kunnen volhouden. Aanvankelijk, met That Girl, That Scene, lijkt dat nog te lukken. Het drijft op dezelfde energie als de opener en Frankie legt er zijn typische, wat opgefokte vocals met veel enthousiasme overheen. Dit kan er nog mee door.

Over single Nothing Our Way valt al heel wat minder goeds te zeggen. Jawel, het ligt nog altijd goed in het oor, maar zo zijn er zo veel, meneer. En dit blijft dan helaas in de middenmoot steken. En het wordt er eigenlijk allemaal niet beter op. Het klinkt echt niet slecht, maar wij voelen er niks bij. Geen opwinding, geen passie, niks.

Als je dan met Everybody Looks Better (In The Right Light) een doorslagje maakt van wat al niet het beste nummer van Talking Heads (And She Was) was, is het vet helemaal van de soep. Dan ben je ons helemaal kwijt. En tekstueel is dit trouwens ook al niet echt een hoogvlieger.

Naar het einde toe lijkt het dan toch weer te gaan lukken. Niet dat Scratches ons de ogen uitkrabt, maar het maakt je wel weer wakker nadat je halverwege de plaat helemaal was afgedwaald. En met de akoestische afsluiter Light That Breaks, waarbij ze ook nog eens de hulp krijgen van de zinderend mooie stem van Sarah Hall, eindigen ze best sterk.

Maar dan vragen wij ons af of wij zo ver geraakt zouden zijn, als we deze plaat op pakweg Spotify een keertje zouden hebben beluisterd. Eerlijk gezegd durven we dat te betwijfelen.