Frankie Cosmos - Next Thing

Ba Da Ding

Een tijdje geleden stond Frankie Cosmos nog op Les Nuits op dezelfde avond en in dezelfde zaal als de band waarin ze vroeger bas speelde: Porches. Ze kwam daar haar laatste plaat voorstellen, maar die hadden we toen nog niet gefileerd.

Onze man was op Les Nuits danig onder de indruk van de ogenschijnlijk wat timide Frankie Cosmos die live zwieriger klonk dan op plaat en ook haar oeuvre van de laatste vijf jaar is danig indrukwekkend. Onder de naam Ingrid Superstar en daarna als Frankie Cosmos heeft Greta Simone Kline, zoals ze echt heet,  meer dan veertig releases op haar naam.

Dat die niet allemaal even fantastisch zijn, behoeft geen betoog, maar Cosmos lijkt zich volledig bloot te willen geven. Waar andere artiesten hun probeersels angstvallig in een kluis stoppen, gooit zij ze gewoon op Bandcamp en zo is haar evolutie perfect te volgen. Een evolutie die op ‘Next Thing’ ook eindelijk ergens toe leidt.

Cosmos lijkt hier wat steviger te zingen, maar toch catalogeren we haar stemgeluid nog altijd graag onder “ijl”, “fragiel” en “niet overrompelend”. Ze lijkt in de eerste plaats een dichteres die haar schrijfsels (soms ogenschijnlijk kattenbelletjes) van eenvoudige, muzikale arrangementen voorziet. Echte mooie melodieën zal je tevergeefs zoeken en om de plaat echt tot je door te laten doordringen, zijn een hoofdtelefoon en het tekstboekje onontbeerlijk.

De plaat opent sterk met Floated In, If I Had A Dog, Fool en Embody waarin haar poëzie in ultrakorte songs echt tot zijn recht komt. Alle vier de songs halen amper de twee minuten en muzikaal lijken ze sterk op elkaar. Maar doordat ze zo kort zijn, stoort dat niet en komen ze gewoon consistent over.

Too Dark is met zijn tweeëneenhalve minuut de langste song op de eerste helft van de plaat, maar vreemd genoeg niet de beste. En daarna lijkt de plaat verder in te zakken, terwijl gewone albums naar het midden toe net tot hun hoogtepunt komen.

Dat lijkt hier pas het geval na Interlude  met het door stevige drums voortgestuwde I’m 20 en met dartele bas opgeleukte fantasietje over goochelaar David Blaine: On The Lips. Ook Sinister  met een verrassende dwarsfluit in het midden houdt het tempo en het niveau hoog. En dat blijft zo in It’s Possible/ Sleep Song, dat wel iets langer duurt, maar zoals de titel doet vermoeden eigenlijk uit twee aan elkaar gebreide minisongs bestaat.

En toch moet het beste dan nog komen met het trio Outside With The Cuties, Sappho en de single What If. En met slotsong O Dreaded C Town kiest Cosmos dan wel plots voor enkel synthbegeleiding, maar een gevoeligere en eerlijkere break-up song zijn we dit jaar nog niet tegengekomen.

Je moet voor ‘Next Thing’ echt wel gaan zitten op de rand van je bed, met het tekstvel bij de hand en liefst zo weinig mogelijk randgeluiden, maar het is de rit waard. Zeker weten.