Frankie Rose - Herein Wild
Fat Possum
Ex-Vivian Girls, ex-Dum Dum Girls en ex-Crystal Stillts. Frankie Rose heeft er een korte maar reeds indrukwekkende carrière opzitten. Absoluut hoogtepunt uit deze carrière was haar solodebuut 'Interstellar' uit 2012. Een prachtig werk vol dromerige en bitterzoete pop, dat vooral lonkte naar new wave en eightiespop. Op haar Fat Possumdebuut 'Herein Wild' pikt ze die draad weer op, maar gaat Frankie Rose grootser.
En dat hoor je meteen als je de plaat opzet. Luister bijvoorbeeld naar Sorrow, het tweede nummer op de plaat. Het nummer is catchy en herkenbaar, maar wordt begeleid door een strijkkwartet. En ook nummers als Cliffs As High en Requiem worden begeleid door strijkers, een glockenspiel en zelfs blazers. Het effect is een plaat, die breder klinkt, maar ook één die donkerder en dramatischer aanvoelt.
En ergens vinden we deze nieuwe stijl jammer. Want het zijn de nummers waarin Rose het meest teruggrijpt naar de poppy sound van 'Interstellar', die het meest blijven hangen. Into The Blue en Minor Times zijn snedige indiepoptracks die zo naast Know Me en Night Swim geplaatst kunnen worden. Het is een sound die Rose reeds perfectioneerde op 'Interstellar' en waar ze gerust nog een hele plaat lang op had mogen doorgaan.
Maar stilstand is achteruitgang. Dus het is eigenlijk toe te juichen dat Frankie Rose op 'Herein Wild' uit haar comfortzone stapt en nieuwe dingen uitprobeert. En die nieuwe weg levert ook mooie momenten op. Want waar de strijkers in Sorrow ietwat over the top klinken, maken ze van Requiem een parel van een afsluiter. En ook Cliffs As High, met voorsprong het meest dramatische nummer op de plaat, mist dan misschien de poppy insteek die we van Rose gewend zijn, het is wel een intrigerend en beklijvend nummer.
Maar voor het merendeel van deze plaat voelt de brede waaier arrangementen aan als opsmuk. Ze dikken de nummers aan, maar geven daarom niet meer diepte. Het is meer, maar het geeft geen meerwaarde. Grandeur hoeft daarom niet slecht te zijn, maar het moet muziek opheffen tot iets groots en fantastisch. En daar slaagt 'Herein Wild' net niet in.
Frankie Rose is niet vergeten hoe een catchy song te schrijven. Er staan er genoeg op 'Herein Wild'. Het zicht wordt enkel wat vertroebeld door de bij momenten misplaatste grandeur.
Rose lijkt op een kruispunt te staan op 'Herein Wild'. Enerzijds houdt ze vast aan haar roots, anderzijds zoekt ze een nieuwe, grotere sound op. Deze twee botsen nu nog met elkaar, maar als Rose doorgaat op het elan van Cliffs As High, kan 'Herein Wild' een opstap zijn naar een fantastische, derde plaat. En als die er is, zullen we deze gemakshalve vergeten.