Freddie Gibbs - Shadow Of A Doubt
ESGN
Op vier november 2014, nauwelijks twee maanden na zijn optreden in Trix, werd Freddie Gibbs beschoten terwijl hij in zijn auto zat te wachten aan de Rough Trade Recordshop in New York. Een voorbijganger stak de loop van zijn geweer in de auto en vuurde drie keer. Terwijl de geur van buskruit de auto vulde en de dader zich uit de voeten maakte, stond Gibbs doodsangsten uit en rolde hij zichzelf op de straatstenen om daar tot de vaststelling te komen dat geen enkele kogel hem had geraakt. Het was het startschot voor het creëren van zijn donkerste album tot nu toe.
Een reden voor het schietincident kan uit verschillende richtingen komen. Jaloezie; omdat Freddie de enige is die uit zijn thuisstad – Gary, Indiana: een spookstad waar drugstransport de enige manier is om geld binnen te krijgen – iets creatiefs en productiefs weet te halen. Een afrekening; want ook Freddie spookt af en toe iets illegaals uit waar hij zowel vrienden als vijanden mee maakt. Of gewoon een mannetje gezonden door Yung Jeezy of Jim Jones, nadat Freddie enkele gemene twitterschoten had afgevuurd in hun richting. Freddie zelf hield het simpelweg op: “because i’m Freddie Gibbs”, toen ze hem in een interview vroegen waarom hij beschoten werd. Zelfs al wist hij wie erachter zat: een echte gangster is zelfs tegenover zijn vijanden geen verrader. Sherlock over en uit.
‘Shadow Of A Doubt’ is een album geworden dat gewikkeld wordt in een bijna tastbare duisternis. Een verdienste van een bont allegaartje producers die Freddie bijstaan in zijn cooler-dan-de-diepvries teksten. Als daar zijn: Boi-1Da, die voordien met ‘If You’re Reading This Its Too Late’ van Drake al een kloeke ijsrots tegen kwam en hier noestig blijft verder hakken. Kaytranada, die vooral bekend is voor zijn werk in de house wereld. En ook Mike Dean, vriend des huizes bij Kanye en Jay-Z, schittert met een beat die als een gure herfstwind door je ritssluiting blaast en alle dorre bladeren op de grond aan het begin van een donkere steeg doen opstuiven.
Freddie, op zijn beurt, is nog steeds niet uitgepraat over het dealen. Zonder van zichzelf een karikatuur te maken, legt hij de nadruk op details uit het husselen waar buitenstaanders geen weet van hebben. Zo omschrijft hij hoe hij zijn drugsgeld moest verstoppen in het huis van zijn moeder tijdens Fuckin Up The Count, boft hij over het moment waarop hij hardnekkig de drugs tot poeder bleef hakken terwijl hij zijn vriendin een beurt gaf, en heeft hij het verschillende keren over zijn “youngins” – jongeren die hij opleidt tot drugsdealers om zo zijn imperium uit te bouwen.
Maar in tegenstelling tot zijn vorige platen schuilen er nu twijfels, wantrouwen en dreiging achter zijn woorden. Hoe meer Freddie inzoomt op specifieke details uit zijn leven, hoe meer duidelijk wordt hoe gevaarlijk en schichtig zijn levensverhaal voorbij snelt. Het is een soort spanning waar Tarantino of Scorsese maar al te graag gebruik van maken in hun films, en waar wij dan weer nerveus en hevig transpirerend van wegzakken in onze zetel.
Het loont niet alleen de moeite om voor die redenen op zoek te gaan naar de lyrics, ook het rappen op zich en de daarbij horende flowschema’s worden pas duidelijk wanneer je de geschreven teksten erbij neemt. Neem er bijvoorbeeld Extradite of 10 Times even bij, waar niet alleen Gibbs, maar bij laatstgenoemde ook Gucci Mane onberispelijk en ongezien op de beat mee glijden alsof het een wildwaterbaan in Plopsaqua betrof. Of zoals het openen van de verkeerde doseerdop bij een buis chilipoeder: heel straf.
Het is een kwestie van tijd wanneer Freddie Gibbs van een cult-held naar een klassieke naam in de hiphopwereld zal verheven worden. Met ‘Shadow Of A Doubt’ stemt hij weer een nieuwe resem hiphopliefhebbers tevreden, en lijkt hij de top van zijn kunnen nog steeds niet te hebben bereikt. Hopelijk krijgt hij de status die hij verdient bij leven en welzijn, voor er een kogel wel doel raakt.