Frequency Drift - Letters to Maro

Gentle Art Of Music

Op het vorige album ‘Last’ (2016) maakte Frequency Drift een heuse sprong voorwaarts in de niche die de Beierse groep zelf als ‘cinematic prog’ benoemt. Het gitaarspel van Martin Schnella was hier primordiaal. Maar kijk, op ‘Letters to Maro’ is Schnella nergens te bespeuren. Toch blijft de band progressief bezig, want nu is het de tandem van Andreas Hack en Nerissa Schwarz die FD naar de voorste regionen van de prog stuwt.

Letters to Maro

Door het verdwijnen van de gitaar naar de achtergrond ligt de focus op ‘Letters to Maro’ op een gesofistikeerde ritmiek die de vitale beelden levert voor onze verbeelding. Ondanks deze complexiteit bereiken de vocale arrangementen van Irini Alexa een opvallende graad van toegankelijkheid. De nieuwe zangeres implementeert het lyrische aspect door zowel haar emotionele eloquentie als haar teksten.

De songs ontstonden als losjes met elkaar verbonden brieven die het verhaal vertellen over de bewustwording van de hoofdpersoon dat de terugkeer naar de grootstad van haar jeugd haar demonen niet kan uitdrijven. Een overdosis melancholie ligt dan op de loer, maar ondanks de soms overweldigende emoties zijn er voldoende subtiele momenten van verlichting en comfort. Het verhindert dat ‘Letters to Maro’ uit balans geraakt.

Tijdens de genesis van het album werden songschrijvers Hack en Schwarz sterk beïnvloed door auteur Haruki Murakami en de Japanse arthouse cinema. Zij werden als het ware de regisseurs van een filmische ervaring, waarin de intrigerende muziek hand in hand gaat met het verrukkelijke artwork en videomateriaal. De luisteraar wordt dan evengoed toeschouwer van zijn ruimtelijke verbeelding.

Uiteindelijk gaat deze plaat over de dingen die je niet kunt achterlaten, de dingen die altijd blijven. Meestal zijn dat gedachten, de geesten die je herinneren aan wat ooit was. Doorheen de gedetailleerde composities en de enthousiaste melodieën doet ‘Letters to Maro’ aan een vorm van exorcisme in geluid. Hacks keyboards en Schwarzs elektrische harp trekken wonderlijke spanningsbogen die Martin Schnella’s afwezigheid ruim compenseren. Binnen de artrock is deze ‘Letters to Maro’ een instant-klassieker.  

 

16 mei 2018
Christoph Lintermans