Fritz Kalkbrenner - Ways Over Water

SUOL

Voor altijd broertje van, maar in diens schaduw zelf erg fijne muziek maken. Dat is zowat het verhaal van Fritz Kalkbrenner, Duits vocalist, houseman en sinds kort trotse vader van het nieuwe album ‘Ways Over Water’. Bij uw eerstvolgende bezoek aan de rayon “dance/elektronica” deze niet laten liggen is ons advies.

Starten doet hij met Easin’ In, een korte intro met bijzonder vettige baslijn en een ongewoon tempo. Meer hiphop dan house, maar klagen doen we niet over Kalkbrenners achtergrond als oorspronkelijk hiphopliefhebber. Ook Pass The Buck is geen doorsnee house. Het tempo gaat de hoogte in, veel zwier erbij, maar uiteindelijk is het een vintage sample die met de aandacht gaat lopen. Ook hier geen vocalen, maar een herfstzon die dat tikkeltje warmer is dan verwacht. Heerlijk.

Back Home probeert het zowaar met blazers, wat een tekort aan ideëen dus al zeker uitsluit. Het is ook de eerste maal dat we stem van de man te horen krijgen, net als op vorig album ‘Sick Travellin’’ over heimwee naar zijn thuis. Net als Pass The Buck duurt het nummer misschien een zucht te lang.

Koelere, meer Paul- dan-Fritz-georiënteerde technostukjes vinden we terug in Fake Magic en Void. Gaandeweg ontdooit de boel opnieuw met top uitgewerkte vintage blazers of slepend. Pitch Perfect mikt met een snediger tempo en bonkende basskicks dan weer op grote clubs of big rooms.

Tijdens de tweede helft van het album duikt de warme stem van Kalkbrenner nog eens op in Heart Of The City, een soft nummer dat niet echt weet welke weg in te slaan. Daardoor wordt het, samen met het daaropvolgende Stranger In A Strange Land, het zwakkere broertje. The Sun blijft nadien radeloos proberen en vormt toch enigszins een lichtpunt. Er is een kader, maar de invulling blijft maar zozo.

One Of These Days brengt ook geen zoden aan de dijk. De ooit zo warme stem van Kalkbrenner krijgt plotseling iets wrangs. De commerciële inslag is te groot en dat valt hard op. Je hierop amuseren gaat zeker wel, maar zonder aanleiding dit nummer opzetten zal niet al te vaak gebeuren. Gek genoeg komt de lange outro voor een keer wel tot zijn recht.

Alweer blazers zorgen voor de ommezwaai in Front Of The World. Klassieke jazz (echt waar!) versmolten met enkele soundscapes doen ons aanlanden bij Fritz Kalkbrenners sterkste troef: house die helemaal geen house is. Three The Hard Way doet onverwachts verder op deze coole manier. Haast onbeschrijfelijk springt de ene snippet voor de andere in een soort van breakbeat die je meesleurt het avontuur tegemoet. Het dromerige, langgerekte Every Day sluit de plaat even sterk af als ze begon. Oerdegeleijk slotoffensief!

Indrukwekkende start dus van ‘Ways Over Water’, maar een die niet kon worden volgehouden. Tijdens het tweede deel van de plaat zakt de sfeer ietwat weg wegens een tekort aan inspiratie. Aanrader desalniettemin.

Op vrijdag 21 november speelt Fritz Kalkbrenner in de Ancienne Belgique.