Fryars - The Power

Fiction Records

FrYars is dood. Leve Fryars! De wonderboy, die vijf jaar geleden op negentienjarige leeftijd zijn gelauwerde debuut ‘Dark Young Hearts’ uitbracht, is terug met een lichtjes andere naam en een nieuw geluid.

Fryars gaf het fenomeen ‘moeilijke tweede’ een nieuwe dimensie. Door ruzies met zijn vorige label duurde het enorm lang voor deze opvolger voor ‘Dark Young Hearts’ er kwam, een plaat die eigenlijk de soundtrack is bij een filmscript dat hij zelf schreef.

Dat Fryars nu anders klinkt, is geen verrassing voor wie de jongeman bleef volgen. Eerdere singles In My Arms en Love So Cold, die twee jaar geleden al verschenen, effenden het pad voor bands zoals onze eigen Oscar & The Wolf met hun combinatie van androgyne zang, r&b-ritmes en poppy melodieën. De invloed van producer Rodaidh McDonald (The xx, Sampha, How To Dress Well) is duidelijk.

Op het eerste zicht wil Benjamin Garrett de verloren tijd goedmaken door een massa songs op zijn tweede schijfje te persen, want je telt snel zestien titels. Daarvan zijn er vijf die het predicaat song niet verdienen. Ze staan niet toevallig tussen haakjes, variëren van een kleine halve minuut tot net over de minuut en zijn hoogstens bruggetjes naar een volgende volwaardige song of naar restjes script.

Tot zover de windowdressing, want dit is wel degelijk een plaat die het wachten bleek. Opener On Your Own is een geniale, trage track die wel lijkt gezongen door Major Tom, eenzaam vanuit zijn ruimtecapsule die nog steeds stuurloos door de ruimte zweeft. En het nochtans donkere Don’t Make It Hard On Yourself heeft naast wat Oosterse klanken ook een refrein dat je meteen kan meezingen en strijkers die het orkestrale allures geeft.

Net zoals op de vorige plaat put Garrett weer uit heel diverse vaatjes. Prettiest Ones Fly Highest en Cool Like Me zijn in een ketel met dansdrank gevallen, terwijl je een titel als China Voyage heel letterlijk mag nemen: een vrouwenstem declameert een Chinese tekst waarna Garrett als een volleerd crooner de micro overneemt en doet denken aan Patrick Wolf op zijn meest romantische momenten. Thing Of Beauty is dan weer een pianoballade met een vreemd optimistische tekst: “Despite what it’s throwing at me, life is a thing of beauty”.

Net zoals een film wordt deze plaat het best in zijn geheel geconsumeerd. Al staan er werkelijk prachtig geslepen juweeltjes op. Poppier mag Fryars naar onze smaak wel niet meer gaan. Recente samenwerkingen met Lily Allen en Rae Morris doen wat dat betreft een beetje vrezen voor de toekomst, maar dat is voor later. Nu is er ‘The Power’.