Fucked Up - Couple Tracks

Matador Records

Fucked Up is een band die niet in één vakje onder te brengen is. De bandleden luisteren naar kleurrijke nicknames als Father Damian, Pink Eyes, Slumpy en Guinea Beat, en muzikaal heeft de band raakvlakken met alles wat een goeie naam heeft in het punk/hardcore-straatje. Denk in de richting van Black Flag en Wire, maar ook the God Machine of Pro Pain. Fucked Up klinkt jong, fris én gevaarlijk.

De afgelopen tien jaar bracht Fucked Up zowat om de paar maanden een single of een album uit. De volledige lijst is haast oneindig, maar de kwaliteit is degelijk. Deze dubbel-cd bundelt alle mogelijke 7”- en 12”-releases die de band de afgelopen jaren uitbracht. En dat zijn er veel. Heel veel. 

En bloemlezing is bijna onmogelijk, maar toch proberen we even te grasduinen door hun repertoire. 

Het eerste schijfje kreeg als ondertitel 'The Hard Stuff” mee, het tweede is het liefelijke 'The Fun Stuff'. Naast enkele A- en B-kantjes bevatten deze schijfjes ook enkele nummers die enkel op split-cd's uitkwamen én een paar onuitgegeven tracks. Voer voor iedereen die Fucked Up wil doorgronden, dus. Want dit is niet zomaar de eerste de beste punkband.

Opener No Pasaran is meteen een moker tussen de ogen. Beenhard mept de band je ongenadig tegen de grond. Neat Parts is puur moshpit-geweld, terwijl Generation draait op dezelfde betonmolen als menig God Machine-nummer: oerrepetitief, hypnotizerend en loodzwaar.

Crooked Head is dan weer meer straight forward hardcore-punk, met dezelfde repetiviteit en hier en daar een uitschietende riff. Tijdens het oerpunk-nummer Ban Violins verwacht je enkele “oi”-salvo's, maar die blijven gelukkig uit.

Als je na de eerste cd om adem hapt, is er ook nog 'The Fun Stuff', met primitieve punktracks als I Hate Summer, Teenage Problems of I Don't Want To Be Friends With you. De meeste tracks op de tweede cd zijn een beetje meer doorsnee, maar de intensiteit is er absoluut niet minder om.

Magic Word ligt een eind in het verlengde van The Cramps. Last Man Standing is dan weer typische NYC hardcore, waarvan je nooit genoeg kan krijgen. En met David Comes To Life eindigt de dubbel-cd een stukje trager op een funky cold wave riff.

Als deze Canadezen zo'n best of kan afleveren, kijken wij rijkhalzend uit naar een Europese tournee. Dit is immers punk op zijn allerbest. Als je dit decennium één band zou ontdekken, laat het dan Fucked Up zijn.