Fucked Up - Glass Boys
Matador Records
Geen idee hoe het met u zit, maar als Bob Mould spreekt, dan luisteren wij. En als hij dan benieuwd is naar de nieuwe plaat van Fucked Up, dan willen wij op zijn minst wel eens de moeite doen om die plaat te beluisteren. En dat was duidelijk de juiste keuze.
Nu zagen wij Fucked Up al wel eens aan het werk en dat was – op zijn zachtst gezegd – indrukwekkend. Zanger Damian Abraham zuigt daarbij alle aandacht naar zich toe zodat het voor de neutrale luisteraar nog moeilijk is om je achteraf iets te herinneren van de muziek. En als wij nu zo ‘Glass Boys’, het vierde studio-album van deze Canadese punk-/hardcoreband beluisteren, moeten we daar duidelijk spijt van hebben.
Maar niet getreurd: we kunnen het nog goed maken. Laat ons beginnen met dit ‘Glass Boys’, dat getuigt van een voor een punkband wonderbaarlijke veelzijdigheid. Nu kunnen wij een rechttoe-rechtaan-plaat wel appreciëren. Alleen moeten we toegeven dat het soms moeilijk is om ononderbroken het einde te halen. Dat is bij dit ‘Glass Boys’ geen enkel probleem.
Er zijn uiteraard typische punkkenmerken aanwezig. Te beginnen met het gekrijs van Father Damian (elk bandlid heeft zijn eigen bijnaam), die zich een waardig punker toont. Niet alleen in concertzalen dus, maar ook op plaat. En er werd nagedacht over de teksten. Neem nu Warm Change, waarin de band nadenkt over hoe iemand – en in dit geval meer bepaald diens muziek - kan veranderen omdat hij plotseling wat centen in handen krijgt gestopt. “The cash in hand changes a man”, legt Abraham uit en dat wordt onderstreept door een schitterend slot van de song waarin de sologitaar tegen een achtergrond van orgelklanken de boodschap kracht bijzet. Ook de sociale ondertoon zit dus op punkniveau.
En er valt nog meer te horen op deze plaat. Te beginnen met de fantastische drumrolls van drummer Jonah Falco (Guinea Beat of Mr Jo). In opener Echo Boomer en in Paper The House kan je er moeilijk naast luisteren. Daar worden ze je bijna letterlijk door de strot geramd. Maar ook in zowat elke andere song vallen ze op. Door de soms onverwachte wendingen of door de vindingrijkheid. Van de plaat werd trouwens ook een “Slow Version’ gemaakt, waarop de drums misschien nog meer opvallen (check beide versies op Spotify, maar vooral: koop die plaat!).
Favorieten? Hell Yeah! Het fantastische Sun Glass bijvoorbeeld, dat ons de eerste keer omverblies en ons nog steeds het ruggenmerg doet opstijven. Of afsluiter Glass Boys waarin Abraham uitbrult: “If you touch me / I’ll shatter like a statue / I’m fragile”, maar dat uiteindelijk gaat over hoe jongeren soms letterlijk liever niet gezien willen worden: “So replace me / Just erase me”.
Als u de volgende keer de kans krijgt om de band live aan het werk tezien, mag u die niet missen. Maar probeer dan ook naar de muziek en misschien zelfs – voor zover mogelijk – naar de teksten te luisteren. Want Fucked Up heeft iets te zeggen. En dat mag best gehoord worden.