Fucked Up - The Chemistry of Common Life

Matador Records

Mustard Gas, 10,000 Marbles, Concentration Camp, Pink Eyes, Mr. Jo en Young Governor. Het valt moeilijk te raden, maar dit is de line-up van Fucked Up, een band uit Toronto, Canada, die beschreven wordt als the missing link tussen The Arcade Fire en Black Flag. Stuk voor stuk spelers van een hybride genre, ergens tussen ‘klassieke’ punk en hardcore, maar ook een hoop invloeden die men niet meteen verwacht van een punkband.

Fucked up is duidelijk een band die graag tegen de haren in strijkt. Ze hebben geen officiële website of MySpace en zijn uitermate trots op het feit dat hun fans duizenden dollars schade veroorzaakten tijdens een optreden voor MTV Canada. Om nog maar over hun groepsnaam te zwijgen...

De mannen van Fucked Up scheppen graag op over hun uiteenlopende muziekvoorkeuren die hen beïnvloeden en, toegegeven, dat is niet eens compleet verzonnen. 'The Chemistry of Common Life' wordt zowaar ingeleid door een fluitsolo. Het melodietje leidt ons richting punkrock, zonder twijfel toch de basis voor het album. Son the Father is een leuke, maar opzettelijk onorthodoxe opener, die -  wat had u gedacht - ook de christenen nog een beetje tussen de ribben priemt.

De leadzanger, met troetelnaam Pink Eyes, is een dikke kaalkop, die graag zo min mogelijk gekleed op het podium verschijnt. Besmeurd met wat (hopelijk toneel-)bloed, neemt hij er Christus-poses aan en schreeuwt hij zijn longen uit zijn vette lijf. Zijn blaffende aanpak doet een beetje denken aan de zanger van de Dropkick Murphys, zijn zang en de redelijk stevige rhythmgitaar liggen dan weer volledig in de lijn van de punk.

Maar het melodieuze en het 'alternatieve' blijft zeker niet in de Canadese kou staan. Hier en daar horen we subtiele synthesizertoetsen, zoals bijvoorbeeld in de instrumentale outro, of vrouwelijke guestvocals om de klap van het gebrul van Pink Eyes te verzachten, zoals in Royal Swan. Er is de slimme leadgitaar in bijvoorbeeld Days of Last en er hangt iets zweverigs over het gros van 'The Chemistry of Common Life', dat iets weg heeft van shoegaze.

Dit alles beschouwd heeft de plaat weinig kans om te vervelen en valt ze zelfs behoorlijk te smaken. 'The Chemistry of Common Life' is moderne punk die goed het midden houdt tussen melodie en krachtpatserij. Zeker geen meesterwerk, maar de te bespeuren originaliteit laat ons toe om te zeggen dat de naam Fucked Up weinig onheilspellend is gebleken. En daar zijn we blij om.