Fufanu - Few More Days To Go

One Little Indian

Toeval bestaat niet. Toch niet op Halloween. Op die dag speelden we voor het eerst ‘Few More Days To Go’ van Fufanu. Sindsdien zijn we behekst.

De jaren tachtig zullen wij altijd blijven associëren met puntige schoenen, de bles van Phil Oakey, hardnekkige (steen-)puisten, verwarrende gevoelens en vuile manieren op een slaapzaal met zo’n honderd andere jongens. U begrijpt wel dat we die tijd het liefst bedekt willen laten met de dikke laag mist die de tijd eroverheen heeft gespreid.

Maar diezelfde jaren waren ook de tijd waarin we via Radio Actief bands als Absolute Body Control, Alien Sex Fiend, The Southern Death Cult en Cabaret Voltaire leerden kennen; muziek die ons tot op de dag van vandaag dierbaar is. En laat net dat de muziek zijn waarnaar het IJslandse duo Fufanu refereert op debuutalbum ‘Few More Days To Go’.

Kaktus Einarsson en Guðlaugur Einarsson verloren zich in de begindagen van de band in techno, maar de computer, waarop hun eerste plaat was opgeslagen, werd gestolen en zag nooit meer het noorderlicht. Ondertussen waren ze al van aanpak veranderd en wortelde de sound zich in de voorloper van techno: new wave. Dat leidde naar het minder elektronische broertje postpunk en samengeklutst wekte dat de interesse van One Little Indian, dat in juni hun eerste ep uitbracht.

Op ‘Few More Days To Go’ gaan ze verder en dieper dan op de ep. De titel van de plaat lijkt wel een variante op het punkadagium “No Future”. En dat zou wel eens geen toeval kunnen zijn, want zelfs op de achterkant van de hoes verwijst de band naar de koude oorlog, die dertig jaar geleden volop woedde, en de songs klinken ook alle tien alsof armageddon om de hoek ligt.

Toch valt het te hopen dat we nog een aantal jaren van deze jongens mogen genieten, want elke song heeft wel iets geniaals: luide, resonerende, metalige gitaren, die opboksen tegen bevreemdende, elektronische noise terwijl de syncoperende bas de vloer doet daveren, worden afgewisseld met trillende, kwaadaardige kilte en worden gekruid met intelligente teksten, hetgeen al blijkt uit songtitels als Nothern Gannet, Wire Skulls, In The Light Of The Night en Ballerina In The Rain.

John Grant, The Vaccines en Damon Albarn waren al fan en ook wij kunnen ons niet herinneren hoe lang het geleden is dat we ons nog eens zo overtuigd in weltschmerz wentelden op een plaat die zo goed de tijdsgeest van onze jeugd weerspiegelde.