Fujiya & Miyagi - Lightbulbs
Gronland Records
Wat stonden ze er onwennig, de drie jongens van Fujiya & Miyagi tijdens dat optreden op Pukkelpop vorig jaar. En wat een vooruitgang boekten ze sindsdien met hun attitude , zo bleek tijdens de show op Dour eerder dit jaar. Fujiya & Miyagi gaf er alvast een voorsmaakje van het nieuwe album ‘Lightbulbs’ én Lee Adams, de nieuwe drummer, werd er voorgesteld.
Voor de opnames van het nieuwe album werd die drummer echter nog niet ingezet. Pas later kwamen David Best (gitaar en zang) , Steve Lewis (synths, programmatie en achtergrondzang) en Matt Hainsby (bas en achtergrondzang) er immers achter dat het mét drummer toch helemaal anders is. Vooral op een podium, waar je nu zelf het ritme kan bepalen. Maar op 'Lightbulbs' was het dus nog de drummachine die samen met Matt Hainsby voor het ritme moest instaan.
Single en opener Knickerbocker en opvolger Uh liggen duidelijk in het verlengde van voorganger ‘Transparent Things’. Beide nummers worden gedragen door het typische basspel van Hainsby en de songs vormen toch een afgerond geheel, hoewel zowel toetsen als gitaar overduidelijk aanwezig zijn.
Dat eenheidsgevoel is niet zo prominent aanwezig in sommige van de andere songs. Het ritme van Pickpocket zit helemaal anders in elkaar dan je doorgaans van Fujiya & Miyagi gewend bent en uit de mix springen steeds enkele instrumenten naar voren. Het lijkt duidelijk dat de band op zoek is naar een sound die verder weg ligt van de voor de hand liggende referenties als krautrock. Alleen stellen wij ons dan de vraag of ze met deze tracks wel de juiste richting hebben gekozen.
Ook Goosebumps wil blijkbaar weg van de dansvloer, en zo zijn er nog. En hoewel Dishwasher nog niet wordt overspoeld door dat experimentele waarmee wordt gedweept, is de aanvang toch behoorlijk atypisch. Vooral het titelnummer wijkt volledig af van de geijkte paden. Dat mag uiteraard, maar het lijkt toch veel moeilijker om de aandacht bij het nummer te houden.
Af en toe kruipt het bloed nog waar het niet gaan kan en komt het trio weer uit bij dat vertrouwde F&M-geluid, zoals in het lekker swingende Sore Thumb en in Pussyfooting. Door die afwisseling gaat het album uiteindelijk toch niet echt vervelen.