Funkerman - House For All

Flamingo Recordings

Promoteksten moet je altijd met een korrel zou nemen. Bij de promopraat rond het debuutalbum van Funkerman mag je gerust een schép zout toevoegen. We zouden ‘House For All’ bijvoorbeeld niet meteen “een ware house revolutie” noemen of bewieroken met “slaat bruggen tussen muzikale werelden”. Dat lijkt ons net iets te veel eer. Er staan wel een paar noemenswaardige nummers op.

Zo scoorde de Nederlander vorig jaar een bescheiden hit met Remember. Zware beats worden vergezeld van vocals die het soulgehalte van een glibberige paling hebben. Maar toegegeven: het nummer gaat snel in je benen zitten. Verder op het album wil Funkerman met datzelfde recept scoren, maar wel met zeer wisselende resultaten.

Vocal house, zoals we die kennen van onder andere Freemasons, sterft hier in België een stille dood wegens een gebrek aan inspiratie en creativiteit. Toch horen we in Automatic een goede hedendaagse versie van het genre. Het pakket van dramatisch vrouwengezang, een jaren 90 pianootje en pumpin’ elektrodance werkt ongetwijfeld op de dansvloer. Ook A Place They Call The Heart voert ons terug naar de tijd dat Bob Sinclar, Kings Of Tomorrow en Blaze nog hot items waren.

Maar werken doet het zeker niet altijd. Unconditional Love klinkt oubollig en als één in honderd dozijn, en zo klinken ook de rest van de nummers na een tijdje. De vocalen zijn kitscherig als de pest en bezorgen ons een slap handje. De dansmuziek die er onder geschoven wordt, kan tegelijkertijd niet hard genoeg stompen en blazen. De productie klinkt te geforceerd explosief en afgelikt en mist enige subtiliteit. Na één luisterbeurt van ‘House For All’ zijn wij dan ook volledig vierkant gedraaid.

Nee, revolutionair kunnen we dit niet noemen. Funkerman haalt zijn mosterd uit het verleden van de house- en dancemuziek en weet maar amper vernieuwende elementen toe te voegen.  

De reden waarom dit album revolutionair zou moeten zijn, is nochtans volgens diezelfde perstekst “een mix van pop, rock, funk en beats”. En inderdaad, op Slide en het vreselijke Speed Up Once More staat iets wat op een synthetische gitaar kan lijken. En met een beetje goede wil kan je wel zeggen dat alle nummers “iets funky” hebben, maar George Clinton of Prince zouden we er niet meteen in terugvinden.

Vier aantrekkelijke singles op een album vinden wij te weinig om lovend over te zijn. ‘House For All’? We don’t think so. Goed voor clubs en disco’s waar de tijd al tien jaar stilstaat.