Future - Honest

Epic

Commerciële hiphop is enorm populair over de grote plas. Meek Mill, Ace Hood en 2 Chainz rappen over geld, seks, drugs en geweld en verdienen bakken geld. Aan die rij kan je gerust Future toevoegen. De rapper probeert eruit te springen door het gebruik van veel reverb, flangers en vooral auto-tune. “It's striving to be different”, zegt hijzelf, maar Future zou beter achteraan het rijtje aansluiten in plaats van voor te steken.

Wie had gedacht dat, na ‘Pluto’ in 2012, zijn tweede album meer de r&b-richting zou uit gaan heeft het mis. Future is een streetkid, die fier is op hoe hij uit het getto is geraakt door muziek te maken. En die muziek moet beuken en aanleunen bij het trapgenre. Het album kreeg eerst de titel ‘Future Hendrix‘, maar gelukkig zijn we deze vergelijking bespaard gebleven.

Vooraleer we onze gal uitspuwen, moeten we toch toegeven dat er enkele zeer harde tracks op het album staan. Opener Look Ahead - met een sample van Santigold en Amadou & Mariam - zou zomaar op een cd van Nas kunnen staan. En al klinkt Future alsof hij elk moment naast de beat zou kunnen gaan rappen, het stoort voorlopig niet. Ook T-shirt heeft een beat hard genoeg om Miley Cyrus haar onderbroek te doen verliezen. Nog niet genoeg? Leg My Momma, Sh!t en Karate Chop op en die eerste champagnefles is al gekraakt nog voor de glazen zijn bovengehaald.

Helaas telt het album voor elk goed nummer ook een slecht. Titeltrack Honest is huilen. En niet alleen voor ons. Future doet triestig mee in zijn gekende auto-tune-stijl. Covered N Money is opschepperij, maar dan van het goedkope soort. En als je teddybeer Drake uitnodigt op Never Satisfied, mag dat nummer gerust langer duren dan twee minuten, waarvan er dertig seconden intro zijn en tien seconden uitfaden. Hier zat meer in.

Future zelf is een middelmatig rapper, maar wel eentje die tegen zijn topgrens aanleunt op dit album. Toch blijft het nog steeds heel mediocre. Qua flow bereiken we soms een dieptepunt. En tekstueel mogen we ook niet veel verwachten. Helemaal grappig wordt het als Future en Kanye West een ode brengen aan hun vrouwen in I Won. Terwijl Future een stuntelige indruk maakt met een verse als: “Get to fuckin' on the dresser just to make that pussy wetter”, brengt Mr. West een hulde aan de schoonfamilie: “You could look at Kylie, Kendall, Kourtney and Khloe, all your mama ever made was trophies, right?”. Ye als ideale schoonzoon. Wie had dat gedacht?

Leuk op dit album zijn de guests. Op Move That Dope (of Move That Doh voor de preutse MTV-kijker) wordt Future met plezier overklast door Casino, Pharrel en Pusha T. Verder in het album vinden we naast Young Scooter, Drake en Kanye West ook Outkast-coryfee André 3000, die doet wegdromen naar een nieuw Outkast-album.

Genoeg ergernissen op dit album om hem snel terug af te zetten, maar ook genoeg goeie nummers om in de auto af te spelen en je raam naar beneden te rollen. Waan jezelf in een striptent en de nummers komen plots beter tot hun recht. Al vinden we dat er weinig rek op zit, toch mag Future van ons rustig verder trappelen. Of trappen, zo je wil.