Galahad - Battle Scars

Avalon Records

De naam Galahad roept eerder pastorale landschappen op met ridders, jonkvrouwen en elfen, maar dat ligt definitief in het verleden. Ontstaan in de jaren tachtig in de slipstream van neoprogbands als Marillion, IQ en Pallas, heeft het Britse kwartet zijn sound geüpdatet met moderne ritmes en metalriffs. Maar de goeie hooks en de beklijvende melodieën zijn gebleven, ook op ‘Battle Scars’.

Achteraf bekeken schuilt er meer dan één betekenis achter deze titel. In september 2011 overleed de vierenveertigjarige bassist Neil Pepper na een strijd tegen kanker. Toch wist Pepper zijn stempel te drukken op deze plaat en het later dit jaar te verschijnen ‘Beyond The Realms Of Euphoria’. Meer zelfs: hoe zieker hij werd, hoe creatiever zijn input in de studio, aldus de band. Nu Pepper er niet meer is, weigert Galahad voorlopig een nieuwe bassist in vaste dienst te nemen.

De groep laat zich nooit opjagen (het vorige studioalbum ‘Empires Never Last’ verscheen vijf jaar geleden) en zoekt steeds naar nieuwe wegen om zich uit te drukken. Die progressie werd soms begeleid met twijfelachtige keuzes (de dance sound op ‘Following Ghosts’) maar ‘Battle Scars’ laat een band horen op het toppunt van zijn kunnen.

Het hypnotiserende refrein van de titelsong trekt je meteen genadeloos het album binnen. De charismatische zang van Stuart Nicholson rijmt perfect met de dreiging die uitgaat van Karl Grooms productie. Groom (Threshold) verrichtte eerder mirakels op de recentste platen van Pendragon. Het frisse gitaarwerk van Roy Keyworth wordt gestut door de stevige groove van Pepper en drummer Spencer Luckman. Toetsenist Dean Baker voegt moderne sounds toe zodat liefhebbers van de retrostijl best andere oorden opzoeken.

Spannend, zo laat dit album zich in één woord omschrijven. Of het nu de pakkende melodielijnen zijn (Singularity, Bitter and Twisted), de tegendraadse ritmes (Suspended Animation), de onheilspellende gitaren (Reach For The Sun) of Nicholsons tekstzegging, deze veteranen zetten na zevenentwintig jaar de kroon op het werk. De bonustrack kan ook tellen: een gloednieuwe versie van het epische Sleepers (uit het gelijknamige album uit ’95) die een hele verbetering is vergeleken met het matte origineel.