Galahad - Beyond the Realms of Euphoria
Avalon Records
Twee schitterende albums in een half jaar. Kom daar maar eens mee af, tegenwoordig. En het mag dan wreed klinken, maar het was de terminale ziekte van bassist Neil Pepper die de creatieve sappen bij hem en zijn band Galahad sneller deed stromen. ‘Beyond the Realms of Euphoria’ legt hiervan opnieuw krachtig getuigenis af.
Galahad wordt vaak in één adem genoemd met andere neoprogbands als IQ en Pallas, maar dit kwintet werd steeds eigenzinniger in het afwijzen van de gebaande paden, zeker sinds de introductie van ambient en trance op ‘Following Ghosts’ (1999). Toen leek die keuze ons te opdringerig, te haaks op het vertrouwde groepsgeluid. Maar op deze nieuwe worp weet toetsenist Dean Baker de moderne samples beter in het geheel in te passen.
In Salvation I – Overture uit zich dat eerst in een quasireligieuze sfeer die meteen verandert in melodramatische pomprock met een marsritme. Salvation II – Judgement Day? (een typisch Galahad-nummer) borduurt hier verder op en laat een vertoornde Stuart Nicholson horen die elke God en ieder gebod afwijst.
“Wo are you to judge me? Who are you to point the blame?” In het perspectief van Peppers ziekte is het interessant hoe hier meteen de schuldvraag gesteld wordt. De tweede helft van de song groeit zowaar uit tot een humanistisch traktaat: “I make my own decisions / I am lord of my own decisions.” Uiteindelijk herhaalt Nicholson als een mantra “Believe in your own bloody beating heart!”
Het catchy Guardian Angel ontpopt zich tot een showcase voor de talenten van gitarist Roy Keyworth en Baker. Niet zonder ironie zingt Stu dat “Despite all the chaos / You are always there at my side / To lead me right out of the dark / And back in to the light.” Maar een beschermengel kon Pepper uiteindelijk niet baten.
Felle gitaarriffs openen Secret Kingdoms… ; harde maar bloedmooie melodielijnen worden ons deel. Erbovenop de bezwerende stem van Stu en koortjes in het meeslepende refrein, en je hebt een instantklassieker. Na een piano-intro neemt … And Secret Worlds een hymnische vorm aan en completeert dit het tweeluik met de nodige pomp and circumstance. Eat your heart out, Muse!
All in the Name of Progress opent als een soundtrack bij een spannende tv-serie maar gaat dan een marsrichting uit onder luid aanvuren van Nicholson. Het refrein is opnieuw om te stelen. Het nummer kent overigens voldoende progressieve wendingen die de zaken interessant houden. Waarna een reprise van Guardian Angel (eerst uitgekleed, dan tutti) dit keer een slepend tempo aanhoudt tot het orgelpunt (letterlijk zelfs) en de piano-outro.
Was de nieuwe opname van Sleepers een geweldige aanvulling op ‘Battle Scars’, dan is de bonustrack ook nu niet te versmaden. Richelieu’s Prayer is ook zo’n oude, prachtige song met mottenballen die baat heeft bij een opgefriste uitvoering. De invloed van vroege Marillion met Fish klonk toen nog door (het nummer dateert uit 1991), maar de eigen stempel en maturiteit waren al onmiskenbaar aanwezig.
‘Beyond the Realms of Euphoria’ is een klein meesterwerk, een magistrale ode aan Neil ‘Big One’ Pepper. Met dit album en ‘Battle Scars’ onder de arm positioneert Galahad zich definitief in de voorste linies van de huidige progrock.