Gavin Rossdale - Wanderlust
Interscope
Gavin Rossdale kennen we nog van Bush, het grunge-rock-groepje dat in de jaren negentig een paar wereldhits had met onder andere het mooie Glycerine en rockers als Everything Zen en Swallowed. Met zijn eerste soloplaat, 'Wanderlust', hoopt Rossdale van dat Bush-predikaat verlost te raken. Maar om platen als 'Sixteen Stone' en 'Razorblade Suitcase' te doen vergeten zal hij toch erg straf uit de hoek moeten komen.
De stem die we horen is onmiskenbaar die van Rossdale, maar qua muziek en productie denken we toch aan andere groepen. De meezingbare refreinen doen zelfs even aan Brian Adams denken, en de intro van If You're Not With Us You're Against Us brengt ons bij Bon Jovi. Maar uiteindelijk lijkt de gladgestreken rockpopsound die de plaat overheerst nog het meest op de plaatjes van Nickelback.
Niet dat er erg veel slechts te vertellen valt over het album, maar op enthousiaste lofzangen zullen wij ons ook niet laten betrappen. Wat is er in het land van de rock trouwens erger dan vergeleken worden met Nickelback? Juist: een plaat maken die klínkt als Nickelback. Een plaat die muzikaal noch tekstueel noch conceptueel uitsteekt boven de plaatjes die lauwe doorslagjes van Bush de laatste jaren aan de straatstenen niet meer kwijtraken.
Op If You're Not With Us You're Against Us maakt Rossdale zelfs vrij nadrukkelijk een kopie van Comedown, een van onze favoriete songs op 'Sixteen Stone'. Alleen blijven dat geweldige refrein en die ronkende gitaren achterwege, zodat er niet veel interessants meer rest. Ook de rest riekt van verre wel een beetje naar Bush maar mist toch de snedigheid, de originaliteit (toen nog), en de riffs van Nigel Pulsford.
De rest valt al zappend te overlopen; Can't Stop The World is het soort ballad waar bakvissen medio jaren negentig voor smolten, maar dat nu enkel nog aan nostalgici besteed is. Frontline is het typische openertje voor een festivalset: wijdse gitaarriff die nogal dicht tegen het alomtegenwoordige Coldplay heeft gelegen en verder noppes. Forever You May Run doet denken aan I Don't Want To Miss A Thing van Aerosmith, en The Skin I'm In borduurt nog wat voort op hetzelfde patroon. In Drive kunnen wij niks origineels ontwaren; Future World moet een beetje etnisch aandoen maar komt niet verder dan dat gimmickje...
Moeten wij u verder vervelen? Of hebt u al begrepen dat 'Wanderlust' een plaatje is dat bij de die-hard Bush-fans wel wat nostalgische herinneringen zal bovenhalen; bij de Nickelback-fans zal het misschien ook wel in de smaak vallen (gruwt u ook bij de woorden "smaak" en "Nickelback" in dezelfde zin?), maar bij ons wordt het verwezen naar die kist cd's in ons tuinhuis die wij enkel eens bovenhalen als niet te opvallende achtergrondmuziek bij een gezapige barbecue, en waarvan het ons eigenlijk weinig kan schelen of zij naderhand ook op het barbecuestel eindigen, tussen de hamburgers, de witte pensen en de alcoholtesters. En als u ons nu wil excuseren, wij gaan 'Sixteen Stone' nog eens opleggen, met een schuimend glas Bush in de hand.