Gaz Coombes - Here Come The Bombs

Hot Fruit Recordings

Zegt de groep Supergrass u nog iets? De auteurs van Pumping On Your Stereo stopten er in 2010 mee wegens de klassieke “muzikale en creatieve meningsverschillen”. Twee jaar later is frontman Gaz Coombes terug, solo. Met ‘Here Come The Bombs’ steekt hij zijn neus terug aan het venster en laat hij horen dat er leven is na Supergrass.

Coombes windt er in het openingsnummer, Bombs, geen doekjes om. Hij staat er alleen voor. Oude vrienden zijn vergeten, nieuwe vrienden zullen hun plaats komen innemen. De dreigende openingstrack voelt aan als een wandeling doorheen een door een bomalarm leeggelopen stad. De toon is gezet.

Of Hot Fruit een verplicht nummertje was voor de platenfirma (Hot Fruit Recordings) laten we in het midden. Maar de dreiging wordt nog even doorgeduwd om dan plaats te maken voor een ritmische gitaar voorzien van de nodige distortion. Het rockt, al wordt het misschien iets te lang uitgesponnen.

“Iedereen is een hoer en iedereen is een sell-out!” Of hoe inspirerend frustratie kan zijn. Als je Whore  beluistert, kun je enkel concluderen dat de breuk van Supergrass niet zo vredelievend was als het drietal wilde doen uitschijnen. Hoe het nu staat met de mentale toestand van Gaz is ons onbekend, maar het zou ons niet verbazen dat hij dit schreef in duistere tijden. En het is bij deze nog maar eens bewezen dat een donkere geest vaak inspirerend werkt. Net geen drie minuten verwijten, voorzien van een vrolijk melodietje: topnummer!

In Sub Divider en het lange Universal Cinema trekt Coombes opnieuw een blik donkere tonen open. Er gaat opnieuw een dreiging vanuit, waar het Belgische leger enkel maar jaloers op kan zijn. Misschien moet Pieter De Crem ook eens een repetitieve baslijn met daarover een tamboerijn en af en toe een elektronisch effect overwegen.

Vanaf Fanfare wordt de gitaar als leidinggevend instrument overboord gegooid en nemen synthesizers het bewind over.  Hoewel het door de diepe bassen niet echt opvalt, is er toch een vleugje hoop te bespeuren in de tekst. Hoop die ook in Break The Silence doorklinkt. Van deze oproep om je geheimen prijs te geven en als een verlicht persoon door het leven te gaan zou je zowaar vrolijk worden.

Het was een mooie afsluiter geweest, maar het wordt gevolgd door een muzikaal intermezzo waarvan het nut ons ontsnapt.  En ook het dromerige sluitstuk Sleeping Giant  had niet gemoeten. Het geeft de mooi opgebouwde plaat een slot dat het niet verdient en ontneemt de luisteraar zo de zin om nog eens op repeat te duwen.

Desondanks is ‘Here Come The Bombs’  een dreigende plaat die blijft boeien. En wij, wij wachten vol spanning tot Gaz Coombes zijn bommen hier ter plaatse komt droppen.