General Mindy - Delusions of Grandeur

Munich Records

Allereerst deze dienstmededeling, om Gert Verhulst en Hans Bourlon voor te zijn: General Mindy is in niets te vergelijken met haar bijna-naamgenoot uit de Studio 100-stal en staat even haaks op het blondroze figuurtje als Slayer op Samson. Alhoewel, met die haarsnit zou er inderdaad bij die laatste nog wel verwarring kunnen ontstaan…

Flauwe introducties mogen dan wel het handelsmerk van ondergetekende zijn, dat is iets waar we General Mindy absoluut niet van kunnen beschuldigen. Hun eersteling ‘Delusions of Grandeur’ openen ze met een scheurende gitaar en de weinig bescheiden woorden “So this feels like a countdown to heaven”. ‘Antwerpenaren!’, horen we jullie al denken. Correct, maar dan wel het slag Antwerpenaren dat simpele, doch weinig originele melodietjes weet te bedenken die hoe dan ook blijven kleven aan de binnenkant van je schedel.

Want de eerlijkheid gebiedt het ons te zeggen: hetgeen General Mindy hier aflevert, is niet meteen verrassend te noemen. Hoekige gitaren en kortgehouden drumroffels, bij elkaar gehouden door een stevige dosis seks, dat is iets waar de Evil Superstars en Metal Molly tien jaar geleden al mee scoorden. En laat het allesbehalve toeval zijn dat Pascal Deweze, frontman van datzelfde Metal Molly, achter de knoppen zat op deze plaat.

Toch bevat ‘Delusions of Grandeur’ genoeg elementen om niet zomaar een geupdate ‘Boogie-Children-R-Us’ te zijn, en de sterkste troef daarbij heet Superfuck Fried Big Bang. Een riff die wij zelfs in onze slaap meefluiten en een even hyperkinetisch als doodeenvoudig drumritme. U raadt het, wij haalden hiervoor met plezier onze luchtgitaar boven.

Tel daarbij de baslijn uit Abusive First, de strakste Belgische baslijn sinds Millionaires Champagne, en het meer ingetogen Bad Rumours, waarin wij flarden Mauro – alweer! – herkennen, en we moeten tot de slotsom komen dat deze ‘Delusions of Grandeur’ een meer dan fijn plaatje is.

We kunnen kritisch zijn over de wisselvalligheid van de songs. We kunnen zeggen dat we de semi-akoestische aanpak van niemendalletje Features niet meteen genegen zijn. We zouden ook kunnen vermelden dat we niet meteen fan zijn van de elektronica en het slepende van The Kid. Maar dat doen we niet. Bands als deze moeten gekoesterd worden, in afwachting van die ene geweldige wereldhit.