Geoff Farina - Wishes Of The Dead
Damnably
Geoff Farina is ondanks alles een hele gewone jongen gebleven. Verkoopt zelf nog zijn merchandise. Is aanspreekbaar ook. Enkele maanden geleden zagen we hem zich met zijn gitaar nog op een overvolle trein persen in Brussel-Noord. Op het perron viel het niemand op, maar deze schijnbaar doordeweekse man had toen net de prachtplaat 'Wishes Of The Dead' ingeblikt.
Met het indiejazzrocktrio Karate en als helft van nineties-duo The Secret Stars verzilverde hij zijn duizelingwekkende talent voor songschrijven en gitaarspelen keer op keer. Die bands zijn verleden tijd. In zijn thuishaven Chicago doceert Farina nu bluegrass- en bluesgeschiedenis en de passie die hij koestert voor de pioniers van de Amerikaanse rootsmuziek vloeit uit de poriën van zowat alle muziek waar hij zijn handtekening onder zet, het sporadische experimentele uitstapje buiten beschouwing gelaten.
Op 'Wishes Of The Dead', zijn eerste echte soloplaat in twaalf jaar, haalt hij opnieuw zijn vintage, met staal besnaarde, akoestische gitaren uit de kast om de geest van oude folk- en blueslegendes als Elisabeth Cotton, Mississippi John Hurt en Blind Willie Johnson op te roepen. Wat Farina doet, gaat echter veel verder dan louter heemkunde. Hij kruist zijn voorbeelden en knikt hen respectvol toe, maar slaat dan vastberaden zijn eigen weg in.
Wie Farina nog niet eerder hoorde op soloplaten als 'Reverse Eclipse', zal zijn stemtimbre en zijn licht fluitende s herkennen, maar tegelijk bemerken dat zijn stem hier beduidend zachter, lager en meer onder controle is dan op de albums van Karate. De elektrische gitaar die bij Karate het hoge woord voerde, heeft op 'Wishes Of The Dead' de functie van sfeerschepper. Farina's meesterlijke, akoestische tokkel doet je mond openvallen van verbazing, maar het wordt pas echt slikken als hij zijn melodieën bijpepert met afwisselend subtiele en groffere elektrische lijnen.
Op Hammer And Spade is het een overdub van een akoestische gitaarslide, die de emotionele zeggingskracht de hoogte in stuwt. Scotch Snaps steekt dan weer zijn jazzinvloeden niet weg. De lyrics van dat nummer verwijzen naar ragtime, maar ook naar joods-Amerikaanse componisten als Leonard Bernstein en Irving Berlin. Farina's blikveld strekt zich ver uit. Een docent waardig, maar met een creatiedrift waar de gemiddelde professor enkel van kan dromen.
Farina schreef de songs aan de oevers van de Kennebec-rivier in Maine. Al dat natuurgeweld bracht hem tot een begeesterde plaat, die tegelijk een landelijke rust uitstraalt. Na een lange, stressvolle dag wijst 'Wishes Of The Dead' je weer op wat er echt toe doet: het lyrische van het alledaagse leven en de buitengewone talenten van heel gewone mensen.
Wie Farina nog niet eerder hoorde op soloplaten als 'Reverse Eclipse', zal zijn stemtimbre en zijn licht fluitende s herkennen, maar tegelijk bemerken dat zijn stem hier beduidend zachter, lager en meer onder controle is dan op de albums van Karate. De elektrische gitaar die bij Karate het hoge woord voerde, heeft op 'Wishes Of The Dead' de functie van sfeerschepper. Farina's meesterlijke, akoestische tokkel doet je mond openvallen van verbazing, maar het wordt pas echt slikken als hij zijn melodieën bijpepert met afwisselend subtiele en groffere elektrische lijnen.
Op Hammer And Spade is het een overdub van een akoestische gitaarslide, die de emotionele zeggingskracht de hoogte in stuwt. Scotch Snaps steekt dan weer zijn jazzinvloeden niet weg. De lyrics van dat nummer verwijzen naar ragtime, maar ook naar joods-Amerikaanse componisten als Leonard Bernstein en Irving Berlin. Farina's blikveld strekt zich ver uit. Een docent waardig, maar met een creatiedrift waar de gemiddelde professor enkel van kan dromen.
Farina schreef de songs aan de oevers van de Kennebec-rivier in Maine. Al dat natuurgeweld bracht hem tot een begeesterde plaat, die tegelijk een landelijke rust uitstraalt. Na een lange, stressvolle dag wijst 'Wishes Of The Dead' je weer op wat er echt toe doet: het lyrische van het alledaagse leven en de buitengewone talenten van heel gewone mensen.
5 april 2012