George FitzGerald - All That Must Be

Domino

Zo'n drie jaar geleden werden we verrast door het verfijnde debuut van George Fitzgerald. Die bewees nog maar eens hoe een stukgebroken relatie kan leiden tot muzikale pracht.

We herinneren ons ook nog hoe warm die plaat klonk, ondanks het thema. Ze ontkiemde dan ook op Ibiza vooraleer definitief vorm te krijgen in Londen en Berlijn. Berlijn is anno 2018 niet meer de uitvalbasis van deze voormalige Britse top-dj die ondertussen vader werd en terugkeerde naar zijn moederstad Londen.

Al die veranderingen doen wat met een mens en de tweede plaat van George Fitzgerald handelt dan ook over veranderingen, groei, loslaten en aanvaarding. Daarbij liet hij de piano de overhand nemen op de computer en combineerde hij de louter elektronische beats van het debuut met “echte” drums.

Dat maakt van ‘All That Must Be’ een nog warmere plaat dan ‘Fading Love’ al dragen ook de gastbijdragen van Hudson Scott, Lil Silva, Bonobo en Tracey Thorn (Everything But The Girl) daar in grote mate toe bij. Oli Bayston van Boxed In en Lawrence Hart mogen dan wel van het toneel verdwenen zijn, diegenen, die de stok overnamen, doen minstens zo goed.

Bij het begin van de plaat horen we Fitzgerald ergens aankomen op een treinstation in een drukke stad tot de synths overnemen en hij in zijn eigen innerlijke wereld duikt en je lijkt mee te nemen naar een chill-out club waar repetitieve, trance-opwekkende muziek de rush van de voorbije nacht moet kalmeren.

Na de twee instrumentale openers, waarin de stem enkel als instrument wordt gebruikt, barst de plaat een eerste keer open met topsingle Burns uit 2017. Ook een instrumentaaltje, maar wel één van de fijnste dancetracks van vorig jaar.

Lil Silva zorgt voor extra melancholie en heimwee naar gisteren in Roll Back, wellicht de best bekende track van de plaat tot nog toe en een kantelpunt dat het thema voor het eerst echt duidelijk maakt. De nacht met zijn pulserende beats en zijn escapisme blijft nog even roepen in Siren Calls en Nobody But You maar met het daaropvolgende duo waarin achtereenvolgens Bonobo en Tracey Thorn de opwachting maken, breekt de dag voorzichtig aan en volgt de aanvaarding.  

Outgrown is een erg delicate oefening tussen pianoballade en dancetrack en zorgt voor gesloten ogen en voorzichtig wiegen terwijl Half-Light (Night Version) zachtjes de nevel verjaagt met het zoete stemgeluid van Thorn. Vreemd genoeg trekken we dan toch weer naar de sfeer van het begin van de plaat met twee instrumentale tracks waarin weliswaar stemmen te horen zijn, maar weer louter in gesamplede vorm.

Axelle Red zong het al lang geleden: “Qu’est-ce qu’on peut faire?/ Let’s dance”. Dat gevoel overheerst ook op deze plaat: de wereld verandert, onze levens zijn rollercoasters aan emoties, maar we kunnen dat alleen maar aanvaarden en blijven dansen.