George FitzGerald - Fading Love

Double Six

Dj’s lijken wel goden, als je ze bezig ziet, hoog verheven boven de dansende, kolkende massa danslustigen. Maar vergis je niet: ook zij moeten eten, drinken, slapen en zich ontlasten. Die botsing tussen de grauwe werkelijkheid en hun status kan wat doen met een mens.

Dat het ook tot mooie zaken kan leiden, bewijst voormalig dj en producer George FitzGerald. Als dj van BBC Radio 1 stond hij in ’s werelds meest prestigieuze clubs en op de grootste festivals, maar meer en meer kreeg hij een afkeer van het lege dance-wereldje. Toen hij ook nog eens tegen een gebroken hart aanliep, was het tijd om andere paden te bewandelen. In Londen en Berlijn nam hij dit album op samen met Oli Bayston van Boxed In en Lawrence Hart.

Hoewel de eerste zaadjes voor deze plaat kiemden in een studio op het zomerse Ibiza, klinkt ze donker en melancholisch en ook zeer verfijnd. De tekst van het op single uitgebrachte Crystalize vat het mooi samen: “Now at the end I realise / The love we have has crystalized”. In dit geval kristalliseerde dat gevoel van verlatenheid en vervreemding in tien smaakvol geproduceerde, elektronische nummers.

De beide songs met Boxed In zijn zachte, delicate tracks, die het album inleiden. Warme elektronica versmelt met de zoete stem van Oli Bayston en de spijt over wat was en nooit meer zal zijn, druipt uit de speakers. Naar de dansvloer wordt amper omgekeken, al zit er wel een beat onder het grootste gedeelte van de nummers. Hij wordt echter niet lang genoeg aangehouden om er dancetracks van te maken. De club loopt langzaam leeg. FitzGerald is terug waar hij begon: alleen.

Knife To The Heart roept beelden op van een druppelende kraan in een nachtelijke keuken. Door het open raam weerklinken de klanken van een calypsofeestje in de buurt. Het maakt de eenzaamheid van de man aan de keukentafel alleen maar schrijnender.

Pas in Call It Love wordt de dansvloer nadrukkelijker gezocht. Deze dans over de betrekkelijkheid van de liefde lijkt even alles te relativeren: “And if you want to call it love / You can call it love / And if you say it’s not enoug h/ Then it’s not enough”, schokschoudert FitzGerald.

In Beginning At The End plaatst FitzGerald zichzelf in het fijne gezelschap van Underworld, New Order en Depeche Mode van wiens klanken echo’s rondwaren op de plaat. Hier zijn ze het best hoorbaar.

The Waiting mag met zijn lome, pulserende beat de plaat afsluiten en een nieuw begin aankondigen: “Tired of drinking alone /… I’ve been waiting for too long for you”, klinkt het. Nog steeds niet opgewekt, maar het is een begin (en tegelijk het einde van een verrassend debuut).