Get Cape. Wear Cape. Fly - Get Cape. Wear Cape. Fly.

Cooking Vinyl

Sam Duckworth aka Get Cape. Wear Cape. Fly is een van die artiesten die we dezer dagen productief mogen noemen. Vier jaar na zijn eerste en twee jaar na zijn tweede album brengt hij zijn meest eclectische worp tot nu toe uit. Duckworth vindt bij deze plaat - die simpelweg 'Get Cape. Wear Cape. Fly.' heet - zijn liefde voor drum 'n bass en hiphop terug

Als je alleen werkt mag je natuurlijk doen wat je wil. Toch blijft hij trouw aan het concept dat hij de zijne mag noemen: akoestische gitaren die tussen klassiek en folk ratelen en melodieën die zowel pop- als rockliefhebbers mee willen zingen. Op de nieuwe plaat proeft Get Cape. Wear Cape. Fly eens van elk schoteltje. Diegenen die daarvan het hardste blijven hangen, zijn de nummers waar Bono het minst trots op zou zijn.

Nightlife is daar een uitzondering op. Het is een levenslied waar een koor van een klein dozijn Duckworths fijn "hey hey hey" roepen en waar de leadzang een of andere feestfilosofie bezingt. Hetgeen ons het meest aantrekt in het nummer zijn echter de blazers en het leuke introotje dat een beetje doet denken aan Straight To Hell van The Clash.

We waren het bijna vergeten: Duckworth werkt op 'Get Cape. Wear Cape. Fly' ook samen met Shy FX. Het resultaat is echter het fletse Collapsing Cities. Een hoogtepuntje is wel de brug, waar een kinderkoortje - dat in de rest van het nummer in een speeltuin lijkt te spelen - een "pa pa pa"-moment mag meezingen met Duckworth.

Nog een nieuwigheid is de synthesizerintro van Where Will You Stand?. Daar worden de veel te zoete melodieën van het gros van Duckworth's tragere nummers, vermenselijkt door een harde bas, die niet lijkt thuis te horen in de mix. Toch geeft die zeker een meerwaarde aan de anders zo fragiele slows die Get Cape. Wear Cape. Fly produceert. Ook in Stitch By Stitch worden veel gitaren door synthesizers vervangen. Het moment waar de diepe drum 'n bass bas invalt, was het waard om op te wachten. Na een tijdje is heel dat 'folk meets drum 'n bass'-idee wel weer afgezaagd. Na een tijdje horen we gewoon een overgepolijste versie van de vroegere Get Cape. Wear Cape. Fly.

Een nummer dat ons nog wel kan bekoren is The Uprising. Na een tijdje waant Duckworth zich echter weer Bono en verliezen we onze interesse. Zinnen als "the inconvenient truth/is that the power's with you" bewijzen dat des te meer. Is Get Cape. Wear Cape. Fly vergeten dat alleen Muse met zo'n nummers weg kan komen?

We kunnen besluiten dat Duckworth voor 'Get Cape. Wear Cape. Fly.' een gevaarlijk virus heeft gevat. De symptomen zijn over heel de plaat duidelijk: over-the-top instrumentatie en teksten die een of andere zwerver moed zouden moeten inspreken. Toch werkt het soms wel. Laten we vooral dat onthouden over de derde plaat van Get Cape. Wear Cape. Fly.