Ghost - Meliora

Spinefarm Records

Ghost, you love em or you hate em. De ene is helemaal weg van de mystiek rond Papa Emeritus en zijn Nameless Ghouls terwijl anderen hun muziek niet meer dan een flauw occult Blue Öyster Cult-afkooksel vinden. Vooral live komt het Zweedse zestal niet altijd even opwindend uit de hoek. Eens zien of dat op derde plaat 'Meliora' anders is.

Een derde album betekent in dit geval ook tijd voor een nieuwe Papa Emeritus. Onder de nieuwe mijter en gecorpsepainte masker gaat echter nog altijd dezelfde, onbekende zanger schuil. Het zijn die gimmicks die Ghost hun bekendheid hebben bezorgd; waarom er dan mee ophouden?

Een theremin zet tijdens de intro van Spirit direct een horrorsfeertje neer. De gitaren beginnen te riffen en het orgel dikt de sound aan. Ze zien er niet alleen uniek uit, ook hun sound is uit duizenden te herkennen. Tussen een gitaarharmonie door komt die theremin opnieuw piepen. Zo saai ze live soms lijken, zo spannend klinkt het alvast op album.

Tijdens From The Pinnacle To The Pit neemt na de basgitaarintro de leadgitaar de job van de theremin over. De strofes grijpen je niet direct bij de keel, maar dan is daar plots het refrein met heerlijke vocale lijnen en ondersteunende gitaarlead. Die gitaren blijken meer ruimte te krijgen voor gesoleer, zonder dat het de mystiek in de nummers schaadt.

Tot zover krijgen we enkel bevestiging van wat we met de vooruitgeschoven single Cirice al verwachtten, dat we ons aan een vet plaatje mochten verwachten. Vette riffs, boeiende vocals, tussendoor een rustpunt met piano, een boeiende gitaarsolo die spontaan wordt overgenomen door het orgel, ... Je zou van minder zin krijgen in een stevige portie Zweedse, occulte rock.

Het tussenstukje Spöksonat is niet meer dan een korte intro van een nummer dat we pas binnen enkele jaren moeten verwachten en dient vooral als interlude tussen de intense beginnummers en het rustigere gedeelte. He Is is dan ook een heel rustig, maar intens liefdesverhaal. Oorspronkelijk niet geschreven voor Ghost, maar na de zelfmoord van een vriend van de leden toch afgewerkt en opgenomen.

De intro van Majesty had met die gitaar- en orgelriff zo op Deep Purple's 'Perfect Strangers' gekund. Ook dit nummer lijkt vooral rondom de gitaren te zijn geweven in plaats van rond de vocals, wat meestal het geval is bij Ghost. Tweede tusssenstukje Devil Church was dan weer oorspronkelijk bedoeld als intro voor Cirice, maar beide dikten meer en meer aan waardoor de band dan maar besloot de stukken op te splitsen.

Met Absolution en Deus In Absentia krijgen we exact de apotheose die dit album verdient. Absolution boeit vooral tijdens de refreinen. De overgang en gitaarharmonieën werken tranceopwekkend. Niet dat we intussen nog niet in hogere sferen verkeerden na negen nummers 'Meliora'. Orgelpunt Deus In Absentia is dan weer een schoolvoorbeeld van economisch omspringen met gitaarriffs. De instrumenten volgen vooral de zanglijn, wat we dan weer wel al gewoon waren. Het laatste woord is voor een klassiek kerkkoor. Wat een plaat.

Ghost presenteert zichzelf anno 2015 dus allesbehalve als een saaie gimmickband. Laten we hen dus vooral niet meer beschouwen als gemaskerde muzikanten, geleid door die satanistische Paus, maar vooral als een occulte rockband met unieke sound en ijzersterke songwritingskills. 'Meliora' bewijst in elk geval dat ze het verdienen.