Ghostpoet - Shedding Skin

PIAS

Ghostpoet, nom de plume van Obaro Ejimiwe, is zich hoe langer hoe meer aan het opwerken tot een fenomeen dat de grenzen van het Britse rijk overstijgt. Ook over het kanaal heeft men al kennis gemaakt met de 32-jarige pretentieloze Londenaar, gezegend met ronde hipsterbril en een ontwapenend charisma waar Kate Middleton en Hugh Grant tezamen nog niet aan kunnen tippen. Iets zegt ons dat Ejimiwe nog vaker door die kanaaltunnel zal mogen reizen na de release van ‘Shedding Skin’, een vijfsterrenstuk dat laagje na laagje zijn geheimen prijsgeeft.

Pas het derde album in het oeuvre van de jonge Brit, en nu al breekt hij in zekere mate met zijn twintigerverleden. Nieuwe wegen verkennen draait niet altijd goed uit, maar in dit geval kunnen we spreken van een natuurlijke evolutie.   

Waar Ghostpoet het vroeger nog op ambient en triphop hield, flirt hij nu bij momenten met jazz en elektrorock, naast tal van andere invloeden. Hier en daar klinkt hij dan weer als het liefdeskind van The xx (die dartelende baslijn in Sorry My Love, It’s You Not Me!) en elektrogod Moby; een sound die de beste elementen van beiden combineert en waar nog een paar stevige draaien aan gegeven werd. Een koud, schier afstandelijk gevoel overheerst maar weet je toch mee te zuigen in een mysterieuze wereld die je eigenlijk best wel cool vindt – varend op een verslavend riedeltje (X Marks The Spot) of een schwungende bas of nog geleid door z’n handelsmerk, ontegensprekelijk de beste spoken word op het Europese continent.

De titeltrack is gehuld in een onderkoeld, spooky sfeertje  – z’n artiestennaam heeft ie alleszins niet gestolen (haha!). De bas treedt prominent op de voorgrond, in de achtergrond echoot onze landgenote en jazzzangeres Melanie De Biasio een bezwerend refrein. Beeld je een mistige waterpoel in bezaaid met verrotte bladeren te midden van een donker woud. Geen horror, maar evenmin een plek waar je geheid een familiebarbecue zou organiseren. Een habitat waar Ghostpoet met een lieve lust ronddwaalt.

Hij werd door velen versleten als een zoveelste aftreksel van Moby, die de laatste jaren zelf wat last lijkt te hebben van slijtage, maar dat geëxperimenteer met allerlei genres en een grabbelton aan originele vondsten en sappige gimmicks maken Ghostpoet zo Ghostpoet.

De man krijgt meer en meer smoel en prijkt op steeds grotere podia. Met dit album zet hij de hoge lijn van zijn vorige twee langspelers door. Zeker alles in huis halen als je over enkele decennia indruk wil maken bij je gecultiveerde medestanders. “Ghostpoet? Zó mainstream, ik was er al van in het begin bij."