Ghostpoet - Some Say I So I Say Light

PIAS

Met een eerste album op Brownswood Recordings, een tournee met Metronomy en Jamie Woon en een nominatie voor de Mercury Prize lijkt de carrière van Obaro Ejimiwe als Ghostpoet een goede start te hebben genomen. En ‘Some Say I So I Say Light’, zijn eerste langspeler bij PIAS, brengt de bevestiging. Wie vorige keer al viel voor ‘s mans donkere elektronica-poëzie zal dat dit keer ongetwijfeld ook doen.

Qua sfeer kan je de nieuwe plaat in dezelfde categorie als zijn voorganger onderbrengen. Zacht weemoedige songs die ook nog eens een hoekig en avontuurlijk elektronicakantje meekregen. De teksten scheppen ondertussen meer verwarring dan duidelijkheid en laten je steeds verder verdwalen. Van hetzelfde laken een broek dus, al kunnen we zeggen dat de productie er nog een stuk op vooruit gegaan is.

Ghostpoet wordt daarbij ondersteund door enkele uit de kluiten gewassen muzikanten. Singer-songwriter Lucy Rose staat hem bij in het prachtige Dial Tones en Gwilym Gold doet hetzelfde op het volwassen wiegelied Dorsal Morsel. Nog een opvallende verschijning is afrobeatdrummer Tony Allen op het zonnige Plastic Bag Brain en The Invisble-frontman Dave Okumu, die op verschillende nummers de gitaar ter hand neemt en vocalen aanlegt.

De strijkers op Meltdown en Comatose zuigen je dan weer moeiteloos mee in hun zog. Dat laatste nummer, tevens afsluiter van het album, houdt je meer dan drie minuten aan het lijntje op een somber en kabbelend beekje, om zich daarna een weg naar het licht te zoeken. Worden we om de tuin geleid of wil dit zeggen dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel?

Licht of niet, de muziek ademt dit keer meer en misschien wordt ze daardoor zelfs wel iets beter verteerbaar. Al zal Ghostpoet nooit echt hitparademuziek worden. Daarvoor blijft ze te wispelturig en te grimmig. En dan hoef je al zeker niet met albumtitels als ‘Some Say I So I Say Light’ af komen.

Bij Ghostpoet krijg je twee prachtige veters aangeboden, maar de knoop moet je wel zelf leggen.