Giddy Motors - Do Easy

Fatcat Records

Laten we meteen starten met een anticlimax: Giddy Motors bestaat niet meer! Voilà, daar hebt u het. Wat? U houdt niet van anticlimaxen? Wij ook niet. Die kerels van Giddy Motors daarentegen…

Maar laten we beginnen bij het begin: Giddy Motors was een trio uit Zuid-Londen dat zich vooral specialiseerde in kwade, agressieve en loeiharde noise-rock. Niet zo evident, als je weet dat dit genre hoofdzakelijk aan de andere kant van de Atlantische Oceaan populair is (met legendarische bands als The Jesus Lizard, Dazzling Killmen en vooral Big Black), maar hier in Europa nooit echt voet aan de grond kon krijgen. Enige uitzondering hierop was misschien McLusky, maar die hebben ondertussen hun gitaren ook al aan de wilgen gehangen.

Het debuut van Giddy Motors ‘Make it Pop’ uit 2002 werd geproduceerd door de "Godfather of Noise" Steve Albini, maar deze ‘Do Easy’ werd voor een habbekrats ingeblikt door nobele onbekende Warwick Jones. Het bewijst dat in een noise-rockbandje spelen niet meteen de meest lucratieve bezigheid is.

Op muzikaal vlak is het in ieder geval heel duidelijk: Giddy Motors is een nijdig bandje. Pisnijdig zelfs, te horen aan hun opgefokte, onstuimig rammelende sound. Het begint nog relatief rustig met opener Sick, waar hoofdzakelijk de manische vocalen van zanger/gitarist Gaverick De Vries (neen, dit hebben we niet zelf verzonnen) opvallen: zijn bij wijlen hysterische uitvallen snijden als een broodmes door je trommelvliezen.

!Kapow! klinkt –zoals de titel doet vermoeden- als een kanonschot, met een openingsriff die zo van Helmet kan gejat zijn, brommende baslijnen en efficiënt drumwerk. Panzarama drijft op een ranzige baslijn en mikt daarmee rechtstreeks op de onderbuik, maar bevat een paar heerlijk venijnige uitbarstingen. Early Morning Pipe hangt aaneen van de catchy hooks en Down With A High Heel lijkt wel een funknummer dat brutaal door de vleesmolen is gedraaid. Maar dan is het uit met de pret.

De laatste twee nummers van de plaat doen het niveau volledig in elkaar tuimelen. Endgame is een vijf minuten durende richtingloze instrumental die inspiratieloos voortkabbelt, en Dot Dot Dot is niet meer dan wat gitaarfeedback. Onbegrijpelijk hoe een meer dan puik album op het einde als een drilpudding in elkaar zakt. Van een dikke  anticlimax gesproken! En dat is heel jammer, want ‘Do Easy’ is verder een lekkere brok vettige, woedende noise-rock. Bijna wilden we afsluiten met een "volgende keer beter".