Gillian Welch - The Harrow & The Harvest
Acony Records
We hoeven dit jaar niet lang te wachten op de herfst, want hij doet nu al zijn intrede. We hebben wel lang moeten wachten op de perfecte soundtrack: een nieuwe Gillian Welch. Het duurde maar liefst acht jaar voordat de singer-songwriter ons een nieuw album voorschotelde (‘Soul Journey’ dateert alweer uit 2003). Intussen verzorgde ze gastbijdrages, en deed de achtergrondzang op ‘A Friend of A Friend’ van muzikale partner Dave Rawlings (Dave Rawlings Machine). Maar als we eerlijk zijn, horen we liever die mooie stem van Welch op de voorgrond, subtiel bijgestaan door Rawlings.
En dat is precies wat Welch ons geeft op ‘The Harrow & The Harvest’. Slechts gewapend met gitaar, banjo, mondharmonica en haar karakteristieke stem brengt ze met Rawlings tien nieuwe liedjes. Dat is in acht jaar tijd niet bijster veel. Maar in interviews vertelde Welch over een writer’s block en dat zij en Rawlings niet tevreden waren met de liedjes die ze wèl uit de pen toverden.
Dat zouden we niet zeggen als we opener Scarlet Town horen. Een mystieke folkparel die door Gillians bezwerende zang en Rawling’s briljante gitaargetokkel Keltisch aandoet. Volgens ons al een reden om ‘The Harrow & The Harvest’ aan te schaffen.
Maar dit is slechts het begin. Het onwerelds mooie The Way It Will Be is eigenlijk al een klassieker en wordt sinds 2003 live gespeeld. Het gerucht wil dat Welch en Rawlings hierna niets meer durfden te schrijven. Dat kunnen we ons voorstellen. Ze zingen de coupletten zo bizar dicht op elkaar, dat het lijkt alsof we één stem horen. Bij het refrein laten de stemmen elkaar los en horen we weer die meerstemmige pracht. Het is absoluut één van de hoogtepunten op ‘The Harrow & The Harvest’.
De tweede helft is minstens zo indrukwekkend. Ook hier komen we liedjes van bizarre schoonheid tegen. Silver Dagger is er zo een. Een prachtig liedje waarin we het mooie ‘Nebraska’ van Bruce Springsteen door horen schemeren. Het lijkt wel alsof “The Boss” over hun schouders meekeek en zo nu en dan aanwijzingen gaf.
Met The Way The Whole Thing Ends krijgt ‘The Harrow & The Harvest’ - ook qua titel - een waardig en mooi slotakkoord. Hopelijk laat de opvolger dit keer niet zo lang op zich wachten. Maar hiermee kunnen we weer even vooruit en gaan we een mooie herfst tegemoet. We schenken het glas nog eens bij en drukken andermaal op “play”.