Girls - Album
Turnstile
Girls is de nieuwste popsensatie uit San Francisco, maar laat u vooral niet misleiden. Girls is een geen meisjesgroep, net zo min als de klassiekers van The Beatles werden bedacht en ingespeeld door vier kevers uit Liverpool. Nee, Girls bestaat uit twee kerels, maar Google de band en je krijgt plots heel andere dingen te zien. Nog groter is de verrassing bij wat je op 'Album' te horen krijgt.
Tijdens zijn tienerjaren was Christopher Owens van Girls geobsedeerd door de duivel. Dat werd hem althans wijsgemaakt. Hij leefde met zijn moeder een nomadenleven in communeverband. Radio, tv en boeken werden hem verboden. Michael Jackson was de baarlijke duivel, maar Owens bleef volharden. Hij wist te ontsnappen en zijn liefde voor popmuziek te cultiveren. En die liefde levert nu een even persoonlijke als creatieve plaat op.
Bij momenten merk je een zekere verwantschap tussen Owens en Nathan Williams van Wavves. Dat heeft veel te maken met de doe-het-zelversmentaliteit en het zomerse gevoel waarvan de plaat doordrongen is. In tegenstelling tot Williams lijkt Owens echter ook echt ergens om te geven. Meer nog, hij draagt het hart op de tong.
Bij openingsnummer Lust For Life – een knipoogje naar Iggy Pop? – wordt het een en ander meteen duidelijk. De muziek klinkt een tikkeltje lo-fi, maar dat zal nauwelijks iemand storen. Owens schrijft schitterende melodieën die zich onmiddellijk stevig in het gehoor nestelen. Hij hoopt in Lust For Life op een “brand new start” en noemt zich zelf “fucked in the head”. Probeert Owens op 'Album' het verleden van zich af te schrijven?
In Laura beschrijft hij een universeel gevoel. Hij wil zijn oude liefde terug en voor de minder sneller verstaande legt hij even de voorgeschiedenis uit: “You've been a bitch, I've been an ass.” In Ghost Mouth horen we Owens dan weer zingen over eenzaamheid en desoriëntatie. In datzelfde nummer valt ook de het sterke producerswerk van bassist Chet White op. Alleen al de manier waarop de drums emotionele accenten leggen is onovertroffen.
Girls eet op 'Album' van verschillende walletjes, zonder dat het ergens geforceerd overkomt. Die stilistische variatie houdt de plaat juist boeiend. Na een paar nummers begin je door te hebben dat elke volgende song weer een verrassing zal zijn en vanaf dat moment luister je de plaat in één ruk uit.
Owens brede muzikale blik is een enorme meerwaarde voor 'Album'. Rock 'n' roll, shoegaze, een Nick Drake-achtige instrumental,... . Hij plaatst het samen en het vloekt hoegenaamd niet. Toch zijn we zeker zo gecharmeerd door Owens openhartigheid. Als hij door deze plaat in het reine kan komen met zijn getroebleerde jeugd, dan is 'Album' niet alleen een bescheiden meesterwerkje, maar ook nog eens gemaakt voor het goede doel.