Glasvegas - EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\
Columbia
'EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\'. Zo heet de nieuwe plaat van de Schotse stadion-shoegaze-sensatie Glasvegas. De titel voor de opvolger van hun titelloze debuut kon niet beter gekozen zijn. Niet alleen schreeuwt de schrijfwijze (/// IN HOOFDLETTERS \\\) om aandacht, ook inhoudelijk geeft de titel perfect de intenties van het album weer. Een euforische sfeer van somberheid creëren die, doordrenkt van dromerige melodieën en galmende gitaren, de luisteraar net als het bejubelde en bekroonde debuut bij het nekvel grijpt. Maar een teveel aan bombastische en melodramatische songs maakt van dit album een middelmatig - en dus ontgoochelend - geheel.
Hun debuutalbum was zo sterk, dat het meteen gebombardeerd werd tot één van de albums van het jaar 2008. Een charmante jonge bende van vier talentvolle muzikanten uit de arbeidersklasse van East-End Glasgow schudde de muziekwereld door elkaar met een plaat vol stadionpop, shoegaze en donkere wave. Het klonk zoals het milieu waaruit ze kwamen: rauw, ruw, puur en episch. Het leverde hen twee hits (Geraldine en Daddy's Gone) en veel bewondering op. BBC en muziekblad NME waren gul met complimenten, Kings Of Leon en U2 waren fans. Glasvegas mocht met beide bands op tour. Eeuwige roem lag voor het grijpen. Maar de roem werd een roes, inclusief cokeverslaving van frontman James Allan. Toen drumster Caroline McKay in maart 2010 ook nog eens uit de band stapte, vreesden we even voor het voortbestaan van Glasvegas.
Een jaar later ligt hun opvolger in de winkel. Dus toch. Allan is afgekickt en McKay vervangen door de Zweedse Jonna Löfgren (opvallend genoeg opnieuw een vrouw). Glasgow werd geruild voor LA, waar de studio ingedoken werd met voormalig U2 producer Flood. Al die veranderingen hebben zo hun invloed op de sound van Glasvegas.
Akkoord, de dromerige, bombastische melodieën, dramatische emoties en donkere, galmende gitaren zijn nog steeds in grote mate aanwezig op 'EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\'. Maar de Schotse "helden van de arbeidersklasse" zorgen wel voor een kleine schok - misschien wel hartaanval bij de fans van het eerste uur - door de krachtige stadionpop te overladen met synths. Ons stoort niet zozeer de aanwezigheid van synths en de bijhorende jaren-tachtig-invloeden, maar wel de veel te potsierlijke, te melodramatische sfeer die het album uitstraalt. Die bombastische aanpak neutraliseert de Schotse ruwheid. Bovendien neemt Glasvegas zich op 'EUPHORIC /// HEARTBREAK \\\' net iets te serieus, ten koste van de rauwe puurheid van de sound van de band en van Allans' stem (dat heerlijk Schotse accent). En omdat te nooit goed is, dienen we dus te zeggen dat Glasvegas ons ontgoochelt.
Zijn we te streng? Kan, maar de verwachtingen na het debuut lagen hoog, en dus kunnen we niet anders dan teleurgesteld zijn met wat Glasvegas ons voorschotelt op de opvolger. Dat is vooral een constante zoektocht naar grootse, epische momenten, die alle empathie en intimiteit doet verdwijnen en bovendien erg verlammend werkt.
Opener Pain Pain Never Again doet wellicht menig fan naar de hoes grijpen om te controleren of dit wel de nieuwste Glasvegas is. De langzame, wazig dromerige song lijkt een film in te leiden met de woorden "Souffrance, vous n'avez jamais existé". Woorden die Allan nadien op fluistertoon en hypnotiserend repetitief vertaalt in het Engels. Dream Dream Dreaming en Euphoria, Take My Hand, beiden sterke staaltjes van stadion-shoegaze, kunnen nog bekoren, maar met het melodramatische Whatever Hurts You Through The Night en het overbeladen, bombastische Stronger Than Dirt (Homosexuality Part 2) gaat onze emometer danig in het rood. Allan sluit het album af met Change, een pianoballad, die hij in duet met zijn moeder(!) brengt. Hoe pakkend dit ook zou kunnen uitdraaien, het is er zo ver over dat het ons niet eens raakt. Pijnlijk.
Je kon hier al lezen dat Glasvegas reeds aan een opvolger werkt. Hopelijk keren ze daarvoor terug naar Glasgow en maken ze opnieuw een rauwe, ruwe, pure en epische plaat vol stadionpop, shoegaze en donkere wave.