Glen Hansard - Didn’t He Ramble

Anti

Het uitstekende optreden van Glen Hansard in de AB geeft ons gelegenheid om het welwillende oor te luister te leggen bij diens nieuwe album ‘Didn’t He Ramble’. Vreemd genoeg is dat nog maar zijn tweede album onder eigen naam. Recent bracht hij nog twee ep’s uit: eentje rond Bruce Springsteens’ song Drive All Night en de andere 'It Was Triumph We Once Proposed... Songs Of Jason Molina', een wondermooi eresaluut aan de veel te vroeg gestorven frontman van Songs Ohia.

Bekendheid verwierf de bebaarde Ier vooral met de met prijzen overladen soundtrack bij ‘Once’, iets dat uitliep in The Swell Season (het project met zijn toenmalig lief Marketa Irglova). En onlangs mocht hij als frontman van The Frames samen met zijn collega’s wat feestelijke kaarsjes uitblazen, hetgeen onder meer vorm kreeg in ‘Longitude’, een soort alternatieve best-of.

Om maar te zeggen: muziek is voor Hansard een vehikel om zijn talent in kwijt te kunnen. En dat geldt uiteraard ook voor ‘Didn’t He Ramble’, een album waar hij behoorlijk trots op mag zijn. Was zijn vorige album, ‘Rhythm And Repose’, een geslaagde poging om de druk van The Frames wat te verlichten, dan staat dit album in het teken van het gevecht en de verlossing.

Hansard gaat de hele wereld rond voor optredens. Al buskend, in bars en uitverkochte concertzalen. Telkens weer staat de song centraal. Voor deze nieuwe opnames, die onder meer in New York, Dublin, Chicago en Frankrijk plaatsvonden, liet hij zich omringen door een handvol getrouwen zoals Thomas Bartlett (aka Doveman) en David Odlum. Komen deze keer als gast de rangen vervoegen: Sam Beam (Iron & Wine) en Sam Amidon.

In Grace Beneath The Pines neemt hij afscheid van halfslachtigheid ("No more going half the way") en gaat hij oprecht op zoek naar gratie, ook al geeft die zich - ergens tussen de "roads less traveled" - niet zomaar bloot. De spoken blues van Wedding Ring is dan weer een fraaie mijmering over relaties en twijfel (“strong enough to keep a love from going cold”).

Nieuwe single Winning Streak laat een positief ingestelde Hansard aan het woord, die zijn muzikale erfenis (Dylan, Van Morrison, ..) een nieuwe invulling geeft. Iets verderop is er het knappe Lowly Deserter, een stampvoeterig ritme en mean fiddles die het met elkaar lijken uit te vechten.

Hansards’ songs zijn immer doorleefd, zoals blijkt uit het sobere, maar meesterlijk gearrangeerde Her Mercy. Het toont aan dat hij niet alleen een goed oor heeft voor degelijke songs, maar die ook erg smaakvol en fijnzinnig weet in te kleden (soulvol trompetwerk, fijne achtergrondkoortjes en Hansards stem die gaandeweg aan kracht wint). Bij uitstek illustreert dit meteen ook het vakmanschap waarmee hij optredens naar een hoger plan kan tillen.

Af en toe duikt er wat couleur irlandaise op, zoals tijdens het intieme pianowalsje McCormack’s Wall, een met orkestraties getooide ode aan alle mensen rond hem (vrienden, familie, gitaarbouwers,...) Dat hij meer dan aardig met een gitaar overweg kan, bewijst Paying My Way. Thematisch gezien verwant aan The Frames’ Pavement Tune (over de moeilijkheden om als artiest een leven uit te bouwen), maar muzikaal gezien heel andere richtingen inslaand.

Een van de hoogtepunten op het album is My Little Ruin, een song gericht aan iemand die zichzelf maar al te graag saboteert. Een compositie ook waarin Hansards krachtige stem echt voluit kan gaan. Afsluiten doet hij met het traanvocht opwekkende Stay The Road, een nummer over het continu on the road zijn. Hansard en een akoestische gitaar, heel intiem, sober en uitgepuurd.

‘Didn’t He Ramble’? Zeker weten, maar het zijn dan wel tien bijzonder aangename ramblings van een van de meest sympathiekste singer-songwriters in het circuit. Wie Hansard (al dan niet met The Frames) al live aan het werk zag, zal beamen dat hij - in tegenstelling tot vele andere artiesten - nadrukkelijk het contact met zijn publiek opzoekt. Hansards tweede solo-album bevestigt nogmaals zijn talent als artistiek integere en zoekende rasmuzikant.