Glenn Claes - Back Where My World Began
Sony
De weg naar het publiek vinden is moeilijk als beginnend artiest. Een talentenjacht winnen kan dan helpen. Of tegenwerken. Bij Glenn Claes, eerste winnaar van 'The Voice van Vlaanderen' (2012), was het eerder het tweede. Hemel en aarde moest hij bewegen om na jaren – toen niemand er nog in geloofde dat die plaat er ooit zou komen – ‘Back Where My World Began’ af te leveren.
En natuurlijk, 'The Voice' winnen is niet de beste manier om zich binnen te werken bij de alternatieve goegemeente. Net na zijn overwinning had de platenfirma een hele tactiek uitgedacht voor Glenn Claes; er lag een agenda klaar met een pak live data. Live on tape, welteverstaan. Maar laat dat nu net zijn wat Glenn Claes niet wilde. Dus verzette hij zich en begon hij te werken aan wat hij wel wilde. Met vallen en opstaan.
Het levert na drie jaar een plaatje op. Niets wereldschokkends, maar wel mijlenver verwijderd van de platte en snel vergeten commerciepop, die zijn collega-winnaars al op de wereld hebben losgelaten. Thuis te brengen in het kamp van singer-songwriters als Ben Howard of Newton Faulkner. En het koortje in Face In The Light moet niet onderdoen voor dat van Jason Mraz' I Won’t Give Up.
Enkele eigenaardigheden vallen hierbij op; zo doet Claes zijn best om tegelijkertijd toegankelijk en toch een tikkeltje tegendraads te klinken. In titeltrack Back Where My World Began krassen de strijkers bijwijlen. Het zijn er geen van de stroperige soort. En in Devil In Their Eyes ontsporen de blazers naar het einde toe net niet.
Father & Son, waarin hij dapper praat over de moeilijke relatie met zijn vader, toen die hem moest achterlaten in een instelling om zijn zoon van de drugs te laten afkicken, is momenteel onze favoriet. Het klinkt nogal bluesy, net zoals de cover van John Cale's Mama Don’t. Cale coveren is durven, maar Glenn Claes komt er wel mee weg.
‘Back Where My World Began’ dateert eigenlijk van vorig jaar en is dus lang op de stapel blijven liggen omdat we zelfs na een handvol luisterbeurten niet wisten wat we er nu precies van vonden. De verwachtingen werden overtroffen – ruimschoots overtroffen – maar die waren dan vooraf ook zeer laag. Het is een mooi plaatje geworden, maar met nummers die ons soms iets te kort lijken, die meer diepgang zouden hebben meegekregen met een minuut extra. Zo vinden we Hourglass best mooi, maar het lijkt onaf.
Mooi plaatje dus, maar we vrezen dat Glenn Claes nu de nadelen van het hokjesdenken zal gaan ervaren. Waar beland je als je te commercieel bent voor Studio Brussel en te alternatief voor MNM?