Godsticks - The Envisage Conundrum

Eigen Beheer

De gelijknamige ep uit 2008 niet meegerekend is ‘The Envisage Conundrum’ het tweede studioalbum van dit straffe trio uit Zuid-Wales.  De band fuseert progrock met heavy funk en komt zo tot unieke resultaten. Dat de muziek niet meezingbaar en onnavolgbaar is rekenen we tot de complimenten.

Eén personeelswissel: bassist Bryan Beller (nu bij The Aristocrats) is vervangen door de al even competente Dan Nelson. Niet vies van een beetje beuken wordt geopend met het weerbarstige Caught In A Bind. Het klinkt als een waarschuwing aan de argeloze luisteraar: dit is niet voor doetjes. En het klopt: ‘The Envisage Conundrum’ is geen hapklare brok, maar aan het einde van de rit worden de volhouders beloond.

De tegendraadse ritmiek wordt volgehouden in het sterke titelnummer. Om de luisteraar toch enig houvast te geven reikt de band ons een strohalm aan in In A Way That Ended Me (het pianodeuntje) en Benchmark (de onderliggende gitaararpeggio). Het trio krijgt echt vleugels in Submerged, getuige het spectaculaire ensemblespel. Hier geraak je inderdaad volledig ondergedompeld.

A Brief Foray is minder op techniek en meer op emotie gericht, waardoor de samenzang van Darren Charles en Kaysha Wilson meer ruimte krijgt. Maar – noblesse oblige – op het einde serveert Charles een knetterende gitaarsolo. De jazzy piano-etude Disclosure door (tevens drummer) Steve Roberts vormt het contrast met het driedelige Borderstomp, waarin wordt teruggekeerd naar de weerbarstige ritmes en het betere beukenwerk. In deel twee krijgt men het onverwachte gezelschap van celliste Hannah Miller.

Net als op het debuut ‘Spiral Vendetta’ gaat Godsticks hier tot het gaatje. Er wordt tot ver voorbij de komma gemusiceerd, elke millimeter is optimaal benut. Charles heeft bovendien flink wat lappen tekst te zingen. Toch krijg je nergens het gevoel dat alles volgepropt zit. Die afwezigheid van claustrofobie is te danken aan de kraakheldere mix en het dynamische geluidsbeeld.

Ook heeft de band een neus voor een goede balans: in plaats van nogmaals uit te pakken met een allesoverweldigende geluidsorgie, is het slot Raised Concerns spaarzaam met de noten, met een positief effect. De cello is hier conventioneler gebruikt en maakt er een intieme meditatie van. Het kenmerkt de stilistische en emotionele veelzijdigheid van de band.