Gogol Bordello - Trans-Continental Hustle

American Recordings

Gypsypunk - zigeunerpunk zo u wil - is wel degelijk een legitiem genre en wie Gogol Bordello kent zou geen betere naam kunnen bedenken. Dit zootje ongeregeld verhuist met hun vijfde album naar een major label. 'Trans-Continental Hustle' heet het en dat is een gepaste naam als we even naar de geschiedenis van Gogol Bordello kijken.

Gogol Bordello mag dan wel ontstaan zijn in New York, de meeste groepsleden zijn niet in de Verenigde Staten geboren. Frontman Eugene Hütz, om wie het eigenlijk vooral draait, is geboren in Oekraïne, heeft een Russische vader en een moeder die half zigeuner en half Duits is. Na de Tsjernobylramp trok zijn familie heel Oost-Europa rond en verbleef in vluchtelingenkampen om uiteindelijk in 1991 in de Verenigde Staten terecht te komen. In 2008 vestigde Hütz zich in Brazilië en naar verluidt is het leven in Rio de Janeiro zijn grootste inspiratie voor deze plaat geweest.

Dat is vrij duidelijk te merken, niet alleen aan die paar Portugese titels, maar ook aan de Latijns-Amerikaanse elementen die verweven zitten in een groot deel van de nummers. De punk van weleer is nagenoeg verdwenen, tenzij dan in Immigraniada (We Comin' Rougher). Dit heeft misschien te maken met de nieuwe platenmaatschappij en aanwezigheid van sterproducer Rick Rubin. Misschien ook niet. 

Feit is wel dat Gogol Bordello vroeger een pak steviger klonk en de zang van Hütz iets stiller stond ten opzichte van het instrumentale geweld, wat bij deze band enorm belangrijk is. Het Slavische accent en het slechte Engels van Hütz begint dan ook de keel uit te hangen naar het einde toe. Wat bv. Last One Goes The Hope betekent is voor ons ook een raadsel.

Elektrische gitaren zijn dus een zeldzaamheid op 'Trans-Continental Hustle', maar de Romamuziek is er nog steeds. De muziek van Gogol Bordello is altijd al een smeltkroes van culturen en invloeden geweest, maar op deze plaat ontploft je hoofd er op sommige momenten bijna van. Hütz springt met zijn songs vaak van de hak op de tak, huppelt van de ene invloed naar de andere. 

Dat is niet noodzakelijk slecht, maar de cd moet meermaals gedraaid worden alvorens je brein alles ontward krijgt. Als alles uiteindelijk ontrafeld is blijven er een hoop degelijke melodieën over zonder echte uitschieters. Gogol Bordello doethier en daar gewoon té hard zijn best om zoveel mogelijk ideeën in hetzelfde nummer te proppen en dat kan alleen maar tot hoofdpijn leiden.

Dit kommageneuk terzijde is 'Trans-Continental Hustle' een aangenaam album van begin tot einde. Het klinkt allemaal wel een beetje rommelig en het is misschien allemaal wat minder goed dan vroeger, maar er is in elk nummer wel iets plezierigs te vinden. Het is slechts omdat we van Gogol Bordello zulke hoge verwachtingen hebben dat we misschien een beetje fronsen, want uiteindelijk is dit wel een fijn album, maar ook niets meer.

Gogol Bordello speelt op zaterdag 21 augustus op de Main Stage van Pukkelpop.