Goldfrapp - Head First

Mute Records

Als er één groep is die ons met elke plaat weet te verrassen, dan is het wel Goldfrapp. Van filmmuziek tot disco, van folk tot 80's. Telkens doen ze het met een flair en een street credibility alsof ze al hun leven lang niets anders deden. Op hun nieuwe album 'Head First' halen ze de synthesizers van dertig jaar geleden nog eens van onder het stof en trekt Alison Goldfrapp haar ultraviolette pakjes aan.

Keyboardman, steun en toeverlaat van Alison Goldfrapp, Will Gregory, kent de synthpop uit de 80's best goed. Hij speelde in die periode in groepen als Tears For Fears en The Cure. Toch klinkt de muziek, zonder de spirit van de synthpop te verliezen, niet verduft of oudbakken. Misschien omdat er hier en daar ook een scheut (italo)disco aan te pas komt, zoals in Rocket of in Dreaming? Of omdat Goldfrapp er gewoon in slaagt goede songs neer te zetten?

Die songs voelen meestal licht aan als satijnen ondergoed, maar zijn tegelijkertijd verdomd verwarmend. We kunnen vaak de vergelijking maken tussen hun vorige, meer op folk geïnspireerde album 'Seventh Tree'. Luister naar het zweverige en o-zo mooie Hunt. Vervang daar de synths door de violen en harp van het vorige album, ze kunnen onmiddellijk van plaats wisselen. Of zo ook het bijna esoterische Voicething. Hier een vergelijking maken met Enya zou net iéts te ver gaan, maar ergens in de verte denken we er toch heel even aan.

Believer had perfect op maat van Kylie Minogue geschreven kunnen zijn. Het is het soort dreampop waar wij als een klontje boter voor smelten. Catchy, een hoog meezinggehalte, vooruitstuwend en voorzien van het soort sombere vrolijkheid waar wij gelukkig van worden.

Goldfrapp laat zich op hun nieuwe plaat ook graag eens van zijn meest kitscherige kant zien. In Alive lopen we zelfs Abba een keer tegen het lijf. Die elektrische gitaartjes, die overdramatische pianopartijtjes en dat lichtelijke musicalgehalte! Wij kunnen er alvast hartelijk om lachen. Maar een karikatuur wordt het nooit, want ze maken er een nummer van dat sterk in zijn plateauschoenen staat.

Met hun vijfde album klinkt Goldfrapp lieflijk en dromerig. Aan kwaliteit boeten ze zeker niet in. De productie is zoals we van haar gewend zijn, enorm knap. Onder andere Pascal Gabriel (Kylie, Little Boots), Richard X en Tim Goldswothy zaten achter de knoppen. Een lekker plaatje dat we de rest van ons leven zullen moeten meezeulen, net als de rest van haar platencollectie.