Gomm - 4

Pias Records

Frankrijk, het land van goede wijn, kaas, overheerlijk brood, prachtige landschappen en de conflictueuze maar prachtige Tour De France. Het land lijkt zo idyllisch dat je zou vergeten dat er ook minder fraaie kanten aan vallen te ontwaren. Zo ligt de problematiek van de “banlieus” bijvoorbeeld nog steeds in de versafdeling van ons geheugen. Ook de Franse muziekwereld is breder dan de clichés ons leren. Het is niet al Frans chanson dat de klok slaat, ook punk, indie, metal en experimentele stromingen zijn er sterk vertegenwoordigd. Een tast- en hoorbaar bewijs: Gomm.

Dit Franse collectief is België niet helemaal vreemd. Het toen nog jonge Gomm speelde in 2002 namelijk op het Dour festival alwaar het een goede indruk naliet. Het is ook in België dat hun eerste release, de ep ‘Break Machine’, boven de doopvont werd gehouden. Nu, enkele jaren later, is Gomm terug met z’n tweede langspeler, kortweg ‘4’ genaamd.

In eerste instantie weet het album echter niet te overtuigen. Het Engels met sterk Franse tongval dat uitbundig uitgekraamd wordt, stoort en zorgt er zo voor dat we ons pas in de tweede plaats met de muziek an sich bezig houden. En dat is spijtig, want na menige luisterbeurt begint het bij ons te dagen dat ‘4’ eigenlijk best een aardig plaatje is waarop gekliederd wordt met post-punk, garagerock, noiserock, no wave en chaospop.

Opener Words is bijvoorbeeld een snedige post-punker die zich wentelt rond een repetitief basismotiefje dat gestaag aanzwelt tot een finale climax. De vrouwelijke vocals die we hier horen, doen ons denken aan Kim Gordon ten tijde van Free Kitten of aan de speelsheid van Deerhoof-zangeres Satomi Matsuzaki, en dat is goed. Maar tippen aan deze dames doet zangeres Marie toch niet.

Een laatste puntje van kritiek betreft het nummer I Feel Off. Wij menen namelijk gehoord te hebben dat de overigens sterke riff van dit nummer enorm veel gelijkenissen vertoont met die van Quick And To The Pointless van Queens Of The Stone Age. Het is maar dat u het weet.

Verder hebben we eigenlijk niet veel meer om klagen. De muziek zit, zeker naar het einde toe, goed en dat Franse accent went wel. Hun post-punk klinkt vervaard en is niet vies van een flinke scheut uithuizige invloeden. Zo hoorden wij in Why Can’t I Relieve You? surforgeltjes vrolijk botsen met gevatte post-punk riffs. Helemaal interessant wordt het vanaf het ontroerende Fiction, waarin frontvrouw Marie ons een eerste keer weet te verleiden. Wat daarna nog volgt bevestigt ons in ons besluit dat ‘4’ een knap album is, maar ook niet meer dan dat. Gomm intrigeert soms, maar breekt zichzelf ook wel eens af, ondermeer met dat Franse accent. Wie alsnog twijfelt aan ons oordeel moet dit sympathieke bandje vooral zelf eens checken, op het komende Dour festival bijvoorbeeld. Al weten wij nog niet of we bereid zullen zijn om onze luie krent dan naar het desbetreffende podium te slepen.