Goose - Synrise

!K7 Records

De band had al aangekondigd geen tweede ‘Bring It On’ te zullen maken. Seen that, done that. En het is dan ook niet helemaal een tweede ‘Bring It On’ geworden. Het is in elk geval geen vuile rock/elektro-stomper geworden zoals we in 2006 aangeboden kregen. Minder gitaren, meer synths, minder schreeuwerig, veel beschaafder. Maar er zitten wel nog steeds de duidelijke Goose-trekken in die ergens tussen rock en dance laveren.

Misschien hadden Can’t Stop Me Now en As Good As It Gets nog op die vorige plaat kunnen staan. Zij hebben de punk-attitude en de relschopperij nog stevig in zich geworteld. Twee songs die ook de structuur van een rocksong behouden, maar onder invloed zijn van de grillige rave-sound die de laatste jaren door iedereen werd opgepikt. Niets nieuws onder zon, maar hun formule werkt wel.

De rest van ‘Synrise’ klinkt als gepolierd in plaats van gewapend beton. Zo gaat Words zijn heil halen in de eighties van Depeche Mode en Deutsch-Amerikanische Freundschaft. Somber en op militaire tred met vocals die uit een diep keldergat gekropen komen. Daarbij komt dan nog een catchy synthmelodie en je krijgt iets dat op een hit begint te lijken. Ook After, dat verraderlijk traag op gang komt maar naar het einde toe als een geterroriseerd oud vrouwtje wild om zich heen gilt, valt in datzelfde schuitje.

Maar Goose lijkt op deze plaat ook vooral een tripje te willen maken in de elektronische muziekgeschiedenis want ondertussen belanden we hier en daar ook 40 jaar terug in de tijd. Titeltrack Synrise klinkt als een hedendaagse versie van de Franse elektrogroep Space. Ook Bend gaat daar even over het muurtje kijken, maar komt met niet meer dan een leuke dancetrack terug thuis. Het wil melodieuzer zijn, zoals Aeroplane, maar het blijft een beetje hangen in zijn eigen simplisme.

In In Cars smelten die twee elektrodecenia mooi samen met synths die uit die Jean-Michel Jarre-periode komen en vocalen die de post-punk hebben overleefd. Met afsluiter Staring verwijzen ze duidelijk nog een keertje naar Jarre, maar echt wonderen worden ook hier niet verricht.

We zijn met ‘Synrise’ geen enkele keer echt van onze stoel gedonderd en het zal zoals ‘Bring It On’ ook geen klassieker worden. Er staan een aantal pakkende nummers op, maar of ze lang zullen overleven, daar twijfelen we aan. Het rebellenpakje moeten ze van ons niet per se nog een keer aantrekken, maar op deze manier blijft het noch vis noch vlees.