Gorillaz - The Fall

EMI

Wat wij doen als we op een bus of vliegtuig staan te wachten? Behalve het andere geslacht gadeslaan en bliksemende blikken met vervelende snotneuzen uitwisselen, zal je ons vooral met leuke technologietjes zien prutsen. Dat laatste werkwoord kiezen we zeer doelbewust. Toch zeker nadat we hoorden wat Damon Albarn uit zijn speelgoed weet te toveren. Of we ‘The Fall’ als een echte Gorillaz-release willen beschouwen, weten we echter nog niet zo zeker.

Leuke reclame is het alvast wel voor de iPadproducent want niets zo cool als één van de invloedrijkste popbands die je multimediatoys gebruikt om er een volledige plaat mee in elkaar te boksen. De sound van dit vierde album is dan ook navenant. Van foute keyboards waar expres water over lijkt te zijn gemorst tot simplistische beats en effectjes die uit een gameconsole zouden kunnen komen.

Albarn weet zich uiteraard ook dit keer weer uit de slag te trekken en tekent bij al dat gemoffel een hoop landschappen en gemoedstoestanden die je naar mooie taferelen brengen. Je zal dit keer wel heel wat meer moeite moeten doen om Gorillaz te kunnen volgen op hun pad. Daar waar ‘Plastic Beach’ zich als het bijna perfecte popalbum comfortabel in je oor liet nestelen, geeft zijn opvolger zich niet zo gemakkelijk prijs.

De nummers zijn donkerder en geslotener en veel guest-appearances ontdek je hier niet. Maar dat wil niet zeggen dat er geen sublieme nummers op ‘The Fall’ staan. Wij hebben dan ook enorm veel deugd gehad aan Hillbilly Man met Mick Jones van The Clash op gitaar en Bobby In Phoenix met de gouden stembanden van Bobby Womack. Revolving Doors en Amarillo komen dan weer het dichtst in de buurt bij wat je kent van Gozillaz.

De vrolijk uitgelaten feelgood elektro-experimenten Detroit en The Snake In Dallas zullen voor sommigen wat vreemd smaken, maar voor ons is dit spek naar onze bek. Dat simplisme, waar we het daarstraks over hadden, lijkt vaak ook maar schijn te zijn want achter de façade van vele nummers gaat vaak het perfectionisme en de creativiteit van Albarn en co schuil.

En neen, dit is verre van het beste Gorillazalbum tot hiertoe, afbreuk aan de band doet het ook zeker niet. ‘The Fall’ is meer het gebakje waar je ‘s namiddags bij je tas thee van smikkelt. Wij wachten ondertussen dan maar vol ongeduld op het hoofdgerecht dat ons hopelijk weldra geserveerd zal worden. Gorillaz laten immers nooit iemand in de steek.