Gotcha! - Back To The Moon
Marista
De Haarlemse p-funkers van Gotcha! klapten medio jaren negentig min of meer uit elkaar. Op dat moment was het een van de beste livebands van de lage landen, bekend om shows die je met de term “energiek” tekort zou doen. Na ‘’Gotcha! Gotcha! Gotcha!’ (1993) zien ze zanger Robadope Ro de band verlaten en na opvolger ‘Four: It's The Terra P-funk From Beyond Space’ ziet ook rapper Rockattack Ten (ook wel E1 Ten) geen heil meer in Gotcha! en gaat zijn eigen weg. In de jaren die volgen hinkt Gotcha! voort in verschillende bezettingen en in 2009 gaat de band de clubs langs als Gotcha! All Stars. Een nieuwe plaat was nog nooit zo dichtbij en toch duurde het nog zes jaar voor die arriveerde.
Nu brengen de Haarlemmers gewoon weer als Gotcha! ‘Back to the Moon’ uit, de tweede reünieplaat in twaalf jaar. Dit keer is rapper Rockattack Ten weer terug, maar moet hij helaas ook de vocalen op zich nemen door de afwezigheid van Robadope Ro, die een terugkeer uiteindelijk toch afwees. Het verdient bewondering dat Gotcha! doorgaat zonder dat vocale boegbeeld, maar hoewel het diepe stemgeluid van E1 Ten niet slecht is, lijkt hij soms net niet krachtig genoeg om de kar te trekken.
Qua productie zit het op ‘Back to the Moon’ wel allemaal snor en ook de instrumentaties steken goed in elkaar. Daarnaast hoor je meteen de nieuwe elementen (een banjo) in het geluid van Gotcha! die ervoor zorgen dat de term p-funk de lading niet langer meer dekt. Aan het geheel schort echter wel het een en ander.
Er staan liedjes op, die overtuigen en doen denken aan de oude dagen: opener Free As A Bird is een heerlijke stamper met een krachtige drive en sterke melodielijnen; Love Forever, Re-Entry en More Than Love knallen net zo sterk uit je speakers en doen de subwoofers steunen. Maar naast de stampers staan er ook een aantal meer ingetogen liedjes op en dat is een van de knelpunten van ‘Back to the Moon’. Home (Back to the Moon) en met name Crystal Clear kabbelen te veel voort om een sterke indruk na te laten en dat is jammer.
Een van de hoogtepunten op ‘Back to the Moon’ is Come Rain, Come Shine. Prachtige melodielijnen van een Fender Rhodes openen het liedje, dat uiteindelijk ontvouwd wordt tot een p-funkknaller van formaat. Ze kunnen het echt nog wel!
Al met al moeten wij concluderen dat ‘Back to the Moon’ helaas niet de gedroomde return to form is geworden waar we toch op gehoopt hadden, al laten de betere liedjes absoluut horen dat dat zeker niet is uitgesloten. Misschien toch weer terug naar aarde afreizen om die vorm helemaal terug te vinden?