Grails - Chalice Hymnal
Temporary Residence Ltd.
Een groep als Grails hoeft zich al lang niet meer te bewijzen. Na een kleine twee decennia een eigen hybride te hebben uitgebroed die op het kruispunt zit van post- en progrock, filmmuziek en ambient, biedt dat de mogelijkheid om de zevende langspeler zes jaar te laten rijpen.
En dat rijpingsproces werpt vruchten af; dat is duidelijk. ‘Chalice Hyminal’ is immers even divers als genietbaar. De “rock”-factor heeft Grails meer dan anders ingeruild voor een soort ontastbaar, atmosferisch gevoel. Sfeer en emotie, zoals de clichés over dit soort instrumentale muziek luiden; het tot trio uitgedunde combo verheft het genre tot een kunst. Sfeercreatie met filmische allures, een mooie opbouw met trotse melodieën tot de heerlijk dromerige zweverigheid van het opvallend korte Empty Chamber, waar de dunne grens met ambient overschreden wordt. De grens met zijn tweemaal zo lange opvolger, het lawaaierige New Praque met broeierige progrockgitaarlandschappen, is opvallend scherp.
Dat is anders niet de ambitie van de weidse geluidslandschappen met de meeslepende melodieën. De gelaagde, warme klankgolven van bas, synthesizer, akoestische gitaar en digitale strijkers dringen zich wel op en durven zelfs te overweldigen, maar gaan nooit echt botsen. Grails zorgt voor compositorische kunstwerkjes die nooit aanstootgevend of langdradig zijn. Dat kan dan ook het enige verwijt aan deze instrumentale plaat zijn: waar gaat het in godsnaam over?
Wel, het gaat over een film die nooit zal zijn, de reflectie van een droom die iedereen wel eens wil meemaken; de ene keer liefdevol en aangenaam in een dromerig Rebecca, de andere keer wat dramatisch in een meer klassiek Deeper Politics vol trotse strijkers. Maar het is evengoed vol genieten van de traag ontluikende, duistere triphop van The Moth & The Flame of het tien minuten innemende, afsluitende epos After The Funeral in zijn theater van piano en violen, weliswaar met bedwelmende reverb.
Valt het op dat bij deze bespreking bijna alle tracks aangeraakt zijn? Dat heeft maar één reden. Wie zich waagt aan de hemelse tonen van ‘Chalice Hymnal’, ondervindt niet één zwak moment. De bemerking van wat weinig eigenheid, wordt dan ook met de mantel der liefde onder de mat gevaagd. Fantastische sfeerprent.