Grant Nicholas - Yorktown Heights

NEWS

Eerder bewezen Noel Gallagher en Damon Albarn dat er leven mogelijk is na onvoorstelbaar succesvolle jaren in een band. Nu is het de beurt aan Grant Nicholas.

Grant Nicholas was twintig jaar de frontman van Feeder en haalde met die band gigantische verkoopcijfers, maar na 2012 had hij tijd nodig om op adem te komen en even afstand te nemen. Maar een kat kan het muizen niet laten en dus begon Nicholas dus toch weer te componeren. In zijn uppie legde hij zijn ziel bloot in simpele, akoestische songs, zich vooral spiegelend aan illustere voorbeelden uit de jaren zeventig zoals daar zijn: Nick Drake, Neil Young, Johnny Cash, Tom Petty en James Taylor.

Maar Nicholas is niet alleen muzikant, hij is ook een perfectionist. De opnames van de songs vonden plaats in verschillende studio’s, zowel thuis in Engeland als aan de andere kant van de oceaan in Yorktown Heights, ten noorden van New York tot helemaal in Los Angeles. Daar zorgde Brian Gardner (Alice Cooper, Outkast, Dr. Dre) voor de typische warme jarenzeventigsound. Volgens Nicholas zelf dan toch, maar net daar wringt het schoentje.

Je krijgt de indruk dat er te lang aan de songs is geschaafd. De songs zouden grotendeel akoestisch moeten zijn, maar de laagjes zitten zo dicht op elkaar en het klinkt allemaal zo clean dat enkel in de meest minimalistische songs, zoals opener Soul Mates, Broken Resolutions, Good Fortune Lies Ahead en afsluiter Safe In Place…, de bedoelingen van Nicholas herkenbaar zijn. Het zijn niet toevallig ook onze favoriete tracks.

Op de meeste nummers kan Nicholas het helaas niet laten om groots te klinken. De refreinen nestelden zich dan wel onweerstaanbaar in ons brein, toch hebben we bij die songs altijd weer het gevoel dat er iets vreemds mee is. Dat ze te veel contrasteren met de inhoud. In Hitori bijvoorbeeld klinkt het: “Sorrow will find me whereever I go”, maar het klinkt wel vrolijk.

Toch levert Nicholas ook in de sterk gearrangeerde songs vakwerk af. Zoals bijvoorbeeld in Robots waarin hij kritiek levert op de moderne mens die te weinig luistert naar de natuur. Of het donkere Joan Of Arc. Hope en de single Time Stood Still zijn ons dan weer te poppy en te veel anthem.

Grant Nicholas staat nog altijd garant voor meeslepende songs, maar als zijn bedoeling echt was om een intieme, akoestische plaat te maken, sloeg hij de bal mis. Toch zal deze plaat zeker zijn fans vinden, die van Feeder bijvoorbeeld, en dat zijn er heel wat.