Greg Graffin - Cold As The Clay

Anti Records

Net als iedereen zong ook Greg Graffin, zanger van Bad Religion, in zijn jonge jaren luidkeels mee met de folksongs en traditionals die zijn oom, begeleid door zijn akoestische gitaar, met zijn neefjes zong. Alleen heeft hij nu de middelen en de mogelijkheid om dergelijke nummers op plaat te zetten en zelfs uit te brengen.

Het laat zich raden dat hardcore Bad Religion fans geen boodschap hebben aan dit materiaal. Zij zullen ongetwijfeld hun ongenoegen onder woorden brengen op de talloze punkfora die het internet onveilig maken. Maar misschien zijn er wel een aantal onder hen die open staan voor deze gedurfde uitstap van hun favoriete zanger, muziekliefhebbers die altijd al verder hebben durven kijken dan hun oren reiken.

Maar we winden er geen doekjes om: Greg Graffin kan het best dat wat hij al ruim 20 jaar doet, zijn longen uit zijn lijf brullen op gebalde punksongs. Voor dit soort liedjes is zijn stem te vlak, te eentonig en dat weegt op deze plaat, die verder best aangenaam om horen is. Bijgestaan door leden van The Weakerthans (een andere punkband) en met hier en daar (zoals op het titelnummer Cold As The Clay) Jolie Holland op de achtergrond, brengt hij zijn grotendeels akoestische nummers met zoveel gevoel als hij maar in zijn beperkte stem kan leggen. 

Net als in de traditionals die hij hier tentoonspreidt (Talk About Suffering, Omie Wise, …) weet hij ook in zijn eigen songs (Don’t Be Afraid To Run, Rebel’s Goodbye, …) een sociale of belerende ondertoon te leggen. Wat dat betreft liggen de songs van dit album dan weer wel in het verlengde van zijn punkverleden. 

De productie van Brett Gurewitz (juist ja, die van Bad Religion) is sober en past perfect bij de eenvoudig gehouden instrumentatie (banjo, gitaar, viool, …).

Dit alles resulteert in een aangenaam album, voor al wie door de vrij saaie stem van Graffin weet heen te bijten. Al durven wij er ons hoofd onder verwedden dat iemand als Steve Earle hiervan pareltjes weet te maken.