Grian Chatten - Chaos For The Fly
Partisan Records
De prijs voor beste coverfoto zal hij wellicht niet winnen dit jaar, maar met het solodebuut laat de frontman van Fontaines DC wel een heel intieme, poëtische en donkere kant van zichzelf zien.
Eind april was hij daar plots, de eerste solosingle van Grian Chatten, de man die met zijn band Fontaines DC op drie jaar tijd evenveel bekroonde albums op de mensheid losliet. In 2019 startte het avontuur met ‘Dogrel’ waarmee ze meteen een nominatie voor zowel de Mercury Music Prize in de wacht sleepten en zich wijdbeens op de muzikale kaart zetten als één van Ierlands meestbelovende nieuwe bands.
Een jaar later volgde ‘A Hero’s Death’ dat de naam bevestigde en genomineerd werd als Best Rock Album bij de Grammy’s. Twee jaar later debuteerde derde album ‘Skinty Fia’ op nummer één in zowel het VK als in thuisland Ierland. En toch zat Chatten dus nog met een paar eieren die hij niet in het mandje van de band kwijt kon. Voor opener en eerste single The Score, was dat duidelijk. De zacht kabbelende track drijft op een onderstroom van synthetische geluiden en past inderdaad als een tang op een varken bij de sound van de band.
Fairlies, dat een week later volgde, bevatte dan weer veel van de elementen die we ook in de klank van Fontaines DC terugvinden: de combinatie van rock- en folk in het uptempo refrein, de weemoedige echo’s van verloren gloriedagen, zoals die van het uitgeleefde casino waar de plaat geboren werd en het klagende stemgeluid van de frontman, allemaal tekenden ze present en moesten ze de fans verzoenen met het solowerk.
Last Time Every Time Forever dreef dan weer verder weg van de bandsound dan ooit. Weelderige strijkers (geen fiddle, maar een heel orkest) en opnieuw een lome beat uit een doosje en zowaar een vrouwenstem. Het is vast even wennen voor de fans. En we moeten hen waarschuwen. Het is dit soort nummers dat overheerst op ‘Chaos For The Fly’, een plaat die de titel dankt aan een citaat van cartoonist Charles Adams (bedenker van 'The Addams Family'): “Normal is an illusion. What is normal for the spider is chaos for the fly.” Enige uitzondering is Slat Throwers Of A Truck, waarin het folkgevoel overheerst.
Verwacht dus geen postpunk met folky inslag, maar eerder een album vol zelfbespiegelende klaagzangen. Geen album, waar je energie van krijgt, maar eerder eentje waarbij een gevoel van neerslachtigheid over je neerdaalt. Zeker als je al in een trieste bui bent, zal deze plaat dat gevoel enkel versterken.
Hoogtepunt en beste voorbeeld daarvan is het slotakkoord van Season Of Pain. “This is no season for loving / this is the season for pain” zingt Chatten met een zekere berusting in de stem. Een stem die dieper klinkt dan we van hem gewend zijn en zo diep ontroert dat het ongemakkelijk wordt. Alle hoop lijkt vervlogen, alles eindigt in chaos.