Guano Apes - Bel Air

Sony

De strontapen zijn terug! Guano is namelijk vleermuizendrek. Dat de band live terug actief is, hebben we geweten vorig jaar op Rock Zottegem. De vraag is natuurlijk of dit nieuwe studiowerk het niveau haalt van hun drie vorige albums, waarvan het laatste alweer dateert uit 2003.

De opener van 'Bel Air' stelt ons niet meteen gerust: Sunday Lover klinkt als Garbage, maar dan slechter. Een monotone beat, bas met af en toe wat synths waarover Sandra Nasic haar zoete woorden zingt. Sandra Nasic, was dat niet de bird uit Guano Apes die zong als een dude met een dood vogeltje in zijn keelgat?

De nieuwe single Oh What A Night heeft al iets meer pit: een hoger tempo met iet of wat meer variatie in de drums. De ruigheidsfactor van de zang tijdens de strofe ligt iets hoger. Maar écht wild zijn we er niet van. En dat geldt ook voor de twee volgende nummers. Het volstaat niet om gitaren in popmuziek te steken om van rock te kunnen spreken.

Maar dan voltrekt de metamorfose zich: halverwege het album staat She's A Killer. Niet meteen een wereldnummer maar het slaat wel furieus om zich heen. Nasic gooit er wat rapvocals tegenaan. Samen met een pompende basriff en een nijdig keyboardriedeltje zorgt dat voor voldoende weerhaken.

Tiger is het kortste nummer op 'Bel Air' en klinkt zoals het dier uit de titel: gevaarlijk. Een vuile akkoordenriff, vervormde vocals, ruimte voor de bas en een eenvoudig gitaarlijntje als schaarse aankleding.

Ook Fanman klinkt meer vintage Guano Apes: melodieuze strofes met rustige, fladderende gitaarlijnen om dan stevig door te trekken in het refrein. All I Wanna Do had gerust op hun doorbraakalbum naast Open Your Eyes kunnen staan: we vinden er dezelfde attitude en energie terug.

Na wat Rammstein aandoend gejuich - het zijn Duitsers tenslotte - en wat synths neemt Sandra je direct stevig bij je nekvel met de ruige stem die ze dus nog steeds meester is, terwijl simpele akkoorden er stevig op los beuken. De teksten staan ook nog steeds op hetzelfde niveau: "All I wanna do is / keep your head up high / run the milky way / and make your pappa cry".

Al bij al is deze schijf heel wat minder erg dan we aanvankelijk vreesden. De band gaat er ook nog stevig tegenaan in de hidden track. Live klinkt de band wel stukken potiger dan hetgeen we op 'Bel Air' te horen krijgen, maar dat zal ons niet verhinderen om dit plaatje nog eens op te leggen. Wat we ons echter wel afvragen: wie is het doelpubliek van deze reünie? De vroegere fans of hoopt men een nieuwe bron aan te boren? Of is dit een totaal overbodige bespiegeling?