Hammercult - Built For War

SPV

Metalbands uit Israël, u kan er wellicht ook geen hele encyclopedie mee vullen. Wikipedia kent er twaalf, waarvan enkel Orphaned Land - met haar proggy metal gekenmerkt door typische oosterse invloeden - bij de meesten een belletje doet rinkelen. Met Hammercult heeft het Beloofde Land echter sinds kort ook een vaandeldrager voor extremere Midden-Oosterse metal. 'Built For War' is al het derde album in hun zesjarig bestaan. Productief bandje dus, zeker als je rekening houdt met het feit dat hun eerste, 'Anthems Of The Damned' nog maar dateert van 2012.

Is Hammercult zo'n bandje dat teert op haar afkomst en haar muziek volstouwt met Midden-Oosterse invloeden? Absoluut niet. Na intro From Parts Unknown krijgen we met Rise Of The Hammer en I Live For This Shit direct twee razendstrakke thrashers met extreme brulvocalen over ons heen geramd. Twee thrashers met een kleine dosis melodie, net genoeg om de link te leggen met melodic death metal. Bij momenten komt de gedachte aan een Arch Enemy of At The Gates piepen.

Hebben drie albums op vier jaar tijd de inspiratie niet teveel uitgewrongen? Weerom neen. Na de furieuze start gaat het vijftal vrolijk door. Ready To Roll doet wat meer aan Death Angel denken. Tijdens Raise Some Hell gaat het tempo dan weer gezwind op en neer.

Mocht 'Built For War' een liveconcert zijn, dan was Ode To Ares een ideale introductie voor de vier bisnummers geweest. Met Altar Of Pain krijgen we een zoveelste voorbeeld van razendsnelle strofes met een ietwat melodieuzer refrein. Ook wat gitaarsolo's betreft, trekken de Israëliërs meer dan hun streng. Razendsnel en vlijmscherp, maar nooit opgeblazen of overdreven. Precies zoals het hoort.

De meeste songtitels en teksten mogen dan wel perfect binnen de Manowar-style true metalcategorie passen, soms kom je al eens een nummer tegen dat qua titel ietwat origineler uit de hoek komt. I Live For This Shit was er zo eentje en daar durven we Saturday Night Circle Pit Fight ook gerust bij rekenen. U mag het interpreteren als een teken dat Hammercult binnen de afgelijnde metalstructuren graag de limieten opzoekt.

Als er een nummer kans maakt om te blijven hangen, dan wellicht afsluiter Road To Hell. Geweldig heen-en-weergesoleer ook van gitaristen Guy Ben David en Yuval Kramer. Laat het geweten zijn: ook in Israël weten de metalheads wat beuken is. Als er ooit een onverlaat polst naar uw metalkennis door u zoveel mogelijk Israëlische metalbands te laten opnoemen: Hammercult. It's gonna be a thing, daar mag u na dit derde album gerust in zijn.