Hannah Cohen - Pleasure Boy
Bella Union
Geen thema zo vaak bezongen in de muziek als de liefde. De mooie kanten, maar wellicht meer nog de pijn en de boosheid bij een breuk. Hannah Cohen kreeg er ook mee te maken en probeerde het van zich af te schrijven op 'Pleasure Boy'. Het model heeft duidelijk diep gezeten, maar het LDVD ook door merg en been doen gaan bij de luisteraar, lukt haar wat ons betreft toch niet helemaal.
Hannah Cohen windt er geen doekjes om op haar tweede plaat. In opener Keepsake klinkt het niet mis te verstaan: “Here's a keepsake for you / My heart in peaces, in pieces, in two / Tell me her name / … / was she worth it?”. De tekst hakt er dus goed in, maar de muziek blijft wat achterwege. "Lana Del Rey van de Aldi", was het eerste dat door ons hoofd schoot. Met alle respect voor de winkelketen en beide zangeressen uiteraard. Het akoestische, wat folky jasje van Cohens eerste cd 'Child Bride' is ingeruild voor één waarbij de synthesizers zwaarder doorwegen, gedept in een retrosausje. Het is haar goed recht uiteraard, maar wij voelen haar stem niet krassen op onze ziel zoals ze dat bijvoorbeeld wel deed bij het uitstekende Don't Say uit haar debuutplaat.
Ook bij Lilacs loert Lana Del Rey duidelijk om het hoekje. De melancholie druipt er in dikke druppels vanaf. Het is ook een degelijk nummer en Cohen beschikt over een meeslepend stemgeluid, maar de grote magie die wel vaker ten tonele verschijnt bij liedjes over gebroken harten, blijft opnieuw achterwege. Die is er wel bij pianoballad Watching You Fall. Met voorsprong het meest eenvoudige liedje op 'Pleasure Boy', maar ook veruit het beste. Als ze daar “You're still my baby” zingt, is het bijna onmogelijk om niet te zwijmelen.
Helaas is het op het amper acht songs tellende album een te schaars hoogtepunt. Claremont Song komt nog wel dicht in de buurt, uitgepuurd als het is en met engelenstem. Je blijft ruim tweehonderdvijftig seconden wachten op een climax; tot je beseft dat de schoonheid in de terughoudendheid zit. Dat geldt ook in mindere mate voor slotnummer Baby. Meestal horen we wel wat goede ideeën, maar de uitwerking die producer Thomas Bartlett koos, de man die nochtans ook haar debuutplaat onder handen nam, kan ons maar matig imponeren.
Misschien is het album wat te persoonlijk? Het voelt soms aan alsof Hannah Cohen de pagina's, die ze uit haar dagboek scheurde, zit te proclameren; dat je als het ware de psycholoog bent die haar muzikale therapie van nabij opvolgt. Daar hebben we op zich niets op tegen, zeker niet als een model dat doet, maar toch blijven we op 'Pleasure Boy' wat op onze honger zitten.
Te streng mogen we zeker niet zijn voor Hannah Cohen, dat kunnen we haar na zo'n breuk ook niet aandoen, maar we geloven dat ze meer in haar mars heeft dan ze op haar tweede worp toont. Misschien heeft ze eerst wat liefdesgeluk nodig om tot een uitmuntende derde te komen.